Intolerante familieleden

In mijn vrije tijd ben ik onder meer actief bij Stichting Anders, een Schijndelse organisatie die vrijheid, duurzaamheid en tolerantie tracht te bevorderen door het organiseren van diverse activiteiten, zoals workshops bij het middelbaar onderwijs en multiculturele festivals. Tolerantie en verdraagzaamheid staan bij ons hoog in het vaandel: het accepteren van je medemens met diverse culturele achtergronden, gewoontes en gebruiken. En afgelopen week werd ik tijdens mijn dienst juist geconfronteerd met een gebrek aan tolerantie en verdraagzaamheid.

Een nieuwbouwwijk in een van de dorpen rond Den Bosch: een 37-jarige vrouw wordt palliatief gesedeerd. Om het bed in de huiskamer verschillende mensen: haar familie, haar partner en veel vrienden. Ook in de tuin staan verschillende mensen. De sedatie is nog niet volledig gelukt en ik ga telefonisch overleggen met de huisarts. Ik leg het probleem uit, stel oplossingen voor en samen komen we tot de conclusie dat de hoeveelheid dormicum en morfine in de pomp moet worden verhoogd. 

Ik kom terug de kamer in en richt mij rechtstreeks tot de partner om uit te leggen wat we hebben besproken. De ouders van de vrouw laten meteen blijken er niet van gediend te zijn dat ik me alleen richt tot de partner. De vader zegt zich op deze manier gedegradeerd te voelen ‘tot een buurman die toevallig op bezoek is’. Ik ga de discussie niet aan, spreek verder met de partner af wat er gaat gebeuren.

Nadat ik de pomp heb bijgevuld, leg ik de ouders rustig uit dat in situaties als deze de partner de belangrijkste gesprekspartner is, en dat met hem of haar ook veranderingen in het beleid worden doorgesproken. Daarmee wil ik niemand passeren.

Een dag later kom ik ’s ochtends vroeg terug. Ik begrijp uit het gesprek met de partner dat zijn contact met de familie van zijn vriendin – laten we het netjes zeggen – niet optimaal verloopt. Zaken als tolerantie en verdraagzaamheid zijn voor hen onbekende begrippen.

De vrouw is intussen overleden, en ik heb me de afgelopen dagen tijdens mijn activiteiten voor de stichting regelmatig afgevraagd, hoe moeilijk de ouders het nu zullen hebben. Je isoleert je enorm als je geen begrip kunt opbrengen voor anderen en denkt dat de wereld alleen maar om jou draait.