Jos gaat illegaal op pad

Afgelopen zaterdagavond, iets na elf uur ’s-avonds. De dienstdoende huisarts aan de lijn. Of ik bij een mevrouw een nieuwe maagsonde in wil brengen. De sonde heeft mevrouw eruit gebraakt. ‘Jullie hebben zeker wel een nieuwe bij je?’ Nou, nee dus. Die materialen horen bij de cliënt thuis.

Op mijn vraag of de arts de sonde niet opnieuw kon inbrengen, luidde het antwoord: ‘dat kan ik niet.’ Dat is tenminste een eerlijk antwoord. Alleen, de huisarts wist mij ook niet te vertellen of mevrouw een indicatie had voor zorg aan huis. Want, zoals we allemaal wel weten, zonder indicatie geen vergoeding. Maar om mevrouw dan maar naar het ziekenhuis te laten gaan, dat ging mij ook weer iets te ver.

Dan maar illegaal op pad. Bij mevrouw aangekomen trof ik een huis in paniek aan. Twee dochters die heen en weer liepen, een partner die aan het einde van zijn Latijn was. Boven op de slaapkamer zat mevrouw voorovergebogen met een sonde uit haar mond hangen. 

Tot mijn stomme verbazing zit er op het stuk dat uit haar mond komt een stripje Leukopor van ongeveer 5 centimeter lang, in de lengterichting over de sonde geplakt. Mevrouw wees me er ook op en vertelde: ‘Nu snap ik waarom ik al sinds die sonde is ingebracht, keelpijn heb!’ Het liefst wilde ze dat ik de sonde afknipte, maar helaas: het was de enige sonde. Die moest toch echt via de keel/neusholte weer naar buiten, om later – schoongemaakt en wel – weer opnieuw ingebracht te worden.

Natuurlijk heb ik eerst de Leukopor verwijderd. Terwijl mevrouw even tot rust komt, krijg ik het verhaal te horen over het inbrengen van de sonde. Twee broeders die tevergeefs een poging ondernamen, en vervolgens de arts die de sonde zonder verder goed te kijken in bracht (en ook nog eens ruim tien centimeter te diep). Met als resultaat dat de pleister, waarschijnlijk bedoeld als markering voor de juiste lengte, bij mevrouw achter in de keel was terechtgekomen.

Onnodig te zeggen dat mevrouw achteraf erg blij was dat ze de sonde had uitgebraakt. Er was in haar behandeling al heel wat fout gegaan, en – jawel, Murphy’s Law ten voeten uit – de sonde was ingebracht in het ziekenhuis waar de hele behandeling een opstapeling van fouten leek te zijn geweest. O ja, gelukkig had mevrouw een indicatie voor Persoonlijke Verzorging, dus mijn werkgever kan de handeling declareren.