Knuppel in het hoenderhok

Dat moet Rob van Dam van Osira gedacht hebben toen hij onlangs in een weblog aangaf waaraan hij dacht toen hem werd gevraagd om bij politiek den Haag meer geld voor de zorg te vragen.

Osira, dat is toch de zorginstelling waar vakbondsleden te pas en te onpas op de stoep staan om te demonstreren en te staken? Jawel! Daarom is het ook een behoorlijke ‘knuppel’ van een bestuurder die een discussie niet uit de weg gaat.

Want hij zegt nogal wat. Ik citeer:

‘…Wat mij opvalt is dat een toenemend aantal cliënten of betrokken mantelzorgers het verlies van kwaliteit in deze fase van het leven moeilijk lijkt te kunnen accepteren. Zij menen dat mensen ‘recht’ hebben op geluk en ‘recht’ op een mooie oude dag en een plezierig levenseinde. Wanneer zij op hun oude dag beperkingen ondervinden met het bijhorende ervaren verlies aan kwaliteit van leven, vinden zij dat de zorg dit moet compenseren. Het maken van zorgafspraken vanuit deze positie is lastig, omdat deze cliënten meer eisen dan mogelijk is. In de praktijk gaan echter veel medewerkers mee in deze behoeften. Zij vinden ook dat deze cliënt ‘recht’ heeft op de gevraagde zorg. Omdat dit niveau van zorg en het verlangde geluk niet realistisch haalbaar zijn, ontstaat onvrede bij deze cliënten en hun mantelzorgers, maar ook bij de medewerkers die deze cliënten graag gelukkig zouden willen maken…’

Van Dam zegt wat bij mij op zijn tijd ook door het hoofd speelt. Want doen wij bij de thuiszorg niet hetzelfde als we de client centraal stellen en routes opknippen om zoveel mogelijk mensen te helpen op de tijd dat het hen uitkomt? Gevolg dat we veel mensen nodig hebben in de routes van 07.30 tot 11.00 uur en dat er voor de rest van de dag nauwelijks werk meer te vinden is. Gevolg: korte routes, kleine contracten en een gebrek aan instroom van jonge verzorgenden en verpleegkundigen.

In mijn directe omgeving probeerde een net afgestudeerde verpleegkundige een baan te krijgen in de thuiszorg, en het enige wat haar werd aangeboden was een baan van 3 uurtjes per dag. Daar kun je geen brood van kopen, een huis van bouwen of een gezin mee stichten. Dat is zelfs niet voldoende om er van rond te komen!

Is dat het gevolg van de doorgeschoten ‘eisen’ van de cliënten? Komt het door de doorgeschoten flexibilisering, waardoor werkgevers alleen op piektijden in de zorg geld uittrekken voor personeel?

Feit is dat we met een ongewijzigd beleid alleen maar meer klagers krijgen. De kwaliteit van zorg gaat er dan zeker niet op vooruit. Een goede discussie over wat realistische zorg is in een tijdperk waarin duidelijk is dat de bomen niet meer tot in de hemel groeien, zal ons verder brengen. Maar dan in samenspraak met elkaar, met realistische eisen en met werkgevers die bereid zijn om kwaliteit van zorg en kwaliteit van leven in het juiste perspectief te zien.

Wij mogen ons ook wel eens opstellen als ambassadeurs van ons zorgstelsel, waarin het met de juiste aandacht voor kwaliteit van leven het nog steeds mogelijk moet zijn om kwaliteit van zorg te leveren. 

En voor de lezers die roepen dat eerst de bestuurders maar eens hun hoge salarissen moeten inleveren, heb ik de volgende boodschap: ‘Ja, er zijn bestuurders die belachelijk veel verdienen voor het werk dat ze verrichten. Maar het probleem ligt niet in die hoge salarissen. Het probleem ligt in het systeem dat wij er met zijn allen op na willen houden. En de vraag is of dat nog realistisch is!”

Zo, mijn knuppel ligt in het hoenderhok. Wie pakt hem op?!