Meer mannen in de zorg?

Via het ziekenhuisforum kreeg ik een oproep onder ogen van een freelancejournalist die een artikel schrijft over het onderwerp ‘Kan de zorg zonder mannen?’. Oftewel, zouden er meer mannen in de zorg moeten werken?

Ik word intussen een beetje moe van die discussie. Het is voor mij eigenlijk een gepasseerd station. Natuurlijk, er zijn zorgsituaties waarin je als man beter uit de voeten kunt dan als vrouw. En dan heb ik het niet over zware cliënten die geholpen moeten worden… Dan praat ik over situaties waarin de cliënt jou als man beter accepteert.

Voorbeelden: een oudere kloosterling, die voor het eerst van zijn leven een katheter moet krijgen en dat liever niet door een vrouw laat doen. Of een jongen met gedragsproblemen, die in de thuis een vaderfiguur mist en zich door een man veel gemakkelijker een infuus laat prikken om stollingsfactoren toegediend te krijgen.

Maar: zou de zorg er minder door zijn als er geen mannen in werken? Nee, dat zeker niet! Het beeld dat de maatschappij nog steeds in stand houdt, is die van stoere mannen en zorgzame vrouwen. Terwijl het in mijn ogen van het allergrootste belang is dat er in de zorg mensen werken die kunnen zorgen voor andere mensen.

Ik werk als enige man in een team met tien vrouwen. ‘Dan zul je wel als God in Frankrijk behandeld worden’, heb ik wel eens gehoord. Nou, gelukkig niet, want ik zou daar zeker niet vrolijk van worden. Ik hoop nog steeds dat ik beoordeeld word op wie ik ben. En niet op mijn sekse.

In de discussie op het ziekenhuisforum passeren alle stereotypen weer de revue, inclusief het kakelende kippenhok, vrouwen die zeuren, roddelen, jaloers zijn. Of: ‘alleen maar vrouwen geeft altijd gedoe in het team’. Ik geloof daar niet in. Mijn ervaring met – bijna uitsluitend – vrouwelijke collega’s in de zorg is toch heel anders.

Dus: meer mannen in de zorg? Nou, doe mij maar liever meer mensen in de zorg. Daar hebben we veel meer aan!