Onzichtbare dingen

Wat is het verschil tussen zorg in het ziekenhuis en zorg thuis toch groot! Op de afdeling ben je te gast in een twee- of vierpersoonskamer. Thuis lig je in je eigen bed, of tenminste in je eigen kamer. Geen last van andere patiënten die veel bezoek krijgen, terwijl jij pijn hebt en liefst je hoofd onder de kussens zou stoppen. Thuis heb je geen geschuif met bedgordijnen en verpleegkundigen die even het hoofd om de hoek van het gordijn steken met een vraag, terwijl jij net op een intieme plek wordt gewassen.

In het ziekenhuis kun je vragen van je kamergenoten over je ziektebeeld en de vooruitzichten niet altijd ontwijken. “Krijg jij morfine via het infuus?!” En je ziet ze erbij denken: dan zal het wel niet lang meer duren…

Thuis hoef je die vragen niet te beantwoorden, of te laten merken waarmee je wordt behandeld. Toen ik net bij de thuiszorg werkte kwam ik regelmatig bij een ouder echtpaar in een van de dorpen rond Den Bosch. Hij kreeg al maanden morfine tegen de pijn via een pompje , en we kwamen dagelijks om de spuit bij te vullen. Hij droeg  vier lagen kleding over elkaar heen omdat hij het  altijd koud had. Hij droeg het pompje bij zich, en onder de kleding was er niets van te zien.

Er waren geen kinderen en soms kwam er een neef, nicht of buurvrouw op bezoek. Het echtpaar deelde veel met elkaar, maar weinig met anderen. Hun privacy was een groot goed. Zo wist niemand tot een dag voor het overlijden dat de pijn werd bestreden met morfine. “Dat hoeft niemand te weten, want dan gaan ze toch maar rare dingen denken”, was de duidelijke uitleg van mevrouw.

Ja, achter de voordeur gebeuren veel onzichtbare dingen, ook in de thuiszorg…