Op rooftocht in een Spaans ziekenhuis

Cliënten die langdurig een antibioticum intraveneus moeten krijgen, maken een steeds groter deel van onze zorgverlening uit. Via de MSVT-regeling wordt die thuisbehandeling vergoed. Zo komen wij al weer enkele weken bij iemand die door een geïnfecteerde wond na een heupoperatie dagelijks een eenmalige dosis medicatie via een easypump krijgt toegediend.

Tijdens de 45 minuten zorgverlening heb je meer dan voldoende tijd om te buurten, en bij een van de eerste contacten krijg ik in geuren en kleuren het verhaal te horen dat bij de casus past.

Mevrouw is op vakantie in Spanje gevallen in het appartement. Zij wordt vervoerd naar het ziekenhuis. ‘In korte tijd krijgt mijn vrouw drie doktoren aan het bed’ vertelt haar man. ‘De eerste arts zegt dat de röntgenfoto aantoont dat ze haar heup gebroken heeft. Een kwartier later komt de tweede dokter, die meldt dat de foto een gebroken bekken aantoont. Weer 10 minuten later komt de derde arts aankondigen, dat mevrouw een gebroken heup heeft en over 15 minuten wordt geopereerd’.

De echtgenoot trekt terecht aan de noodrem en wil eerst duidelijk krijgen wat er nu echt aan de hand is. Vervolgens vertelt hij over de barre omstandigheden in het ziekenhuis. ‘Mijn vrouw had platte bedrust en lag in tractie. Het was aan mij om haar te verzorgen want verpleegkundigen waren er nauwelijks. Zij spraken geen Engels, en ik geen Spaans. Ik moest echt alles zelf doen. Haar op de po helpen was een ramp.’

De in allerijl opgeroepen zoon, die al weer op de terugweg was van de samen met zijn ouders doorgebrachte vakantie, weet gelukkig wat rust te brengen. De onfortuinlijke echtgenoot meldt: ‘Ik heb mijn zoon op rooftocht gestuurd in het ziekenhuis: overal waar je lakens, handdoeken en andere spullen ziet liggen, die wij kunnen gebruiken: niet vragen, maar meenemen!’

Gelukkig brengt de Alarmcentrale van haar verzekering binnen enkele dagen een oplossing in deze bizarre situatie. ‘We werden overgebracht naar een gloednieuw privé ziekenhuis, waar wel personeel was dat je hielp, en dat Engels sprak.’

Mevrouw is na enkele dagen overgevlogen naar Nederland. Inmiddels was de heup al geopereerd, en vervolgens trad de wet van Murphy in werking. Infectie op infectie volgde, operatie na operatie. Stand van zaken nu: een forse wond op de linkerheup, waarvoor zij VAC-therapie krijgt. En zes weken lang een intraveneuze behandeling.

Zo is mevrouw nu nog bezig om te herstellen van haar medische ‘avontuur’, dat acht maanden geleden begon. Gelukkig hebben wij deze mensonterende situaties in de Nederlandse zorginstellingen (nog?!) niet.

Mocht je straks op vakantie onverhoopt in een buitenlands ziekenhuis terechtkomen, dan is mijn advies: zorg dat je goed verzekerd bent, en probeer zo snel mogelijk terug te komen naar Nederland. De verplichte isolatie in verband met een mogelijke MRSA-infectie weegt niet op tegen de ongemakken van het verblijf in een buitenlands ziekenhuis!