Patiëntveiligheid en kwaliteit

De afgelopen week heb ik elke dag wel dingen meegemaakt over veiligheid, deskundigheidsbevordering en activiteiten om de zorg kwalitatief nog beter te krijgen.

Zo las ik op de website van Nursing dat er vaak problemen zijn met het openen van pillenstrips. Dat bevordert de medicatietrouw niet, want als het al een heel gevecht is om een strip open te krijgen, dan laat je het na de zoveelste mislukte poging maar.

Begin deze week binnen de eigen organisatie een toelichting gehad over de praktijktoetsen die wij elk jaar moeten gaan afleggen om aan te tonen dat je de risicovolle en voorbehouden handelingen nog volgens protocol weet uit te voeren.

Afgelopen woensdag een demonstratie bijgewoond van een systeem waarbij met behulp van een videocamera en een internetverbinding de instelling van een infuuspomp op afstand kan worden gecontroleerd door een tweede verpleegkundige.

En: het Sint Lucas Andreasziekenhuis wint de Nationale Patiëntveiligheid Award 2009 voor een project om medicatiefouten bij overdrachten te voorkomen.

Ik hoorde van de week over de elektronische medicatiedoos, waarbij op de juiste tijd volledig automatisch een Baxter medicijnzakje verschijnt. Het apparaat maakt een geluid of geeft een lichtsignaal af, zodat de cliënt eraan wordt herinnerd dat het tijd is om iets in te nemen. En zo kan ik nog wel even doorgaan over alle technische hulpmiddelen die het leven van de chronisch zieke thuis beter en veiliger zouden kunnen maken. 

We borgen op allerlei manieren veiligheid in ons werk, in onze systematiek van scholen en opleiden.  We gebruiken domotica om op de hoogte te blijven van hoe het gaat met de  cliënt, zodat we met een beperkt budget toch zoveel mogelijk zorg kunnen geven. Het is allemaal heel mooi, het gebruik van de techniek. Maar schieten we op zijn tijd niet een klein beetje door?! We zijn zo druk met het inbouwen van allerlei veiligheden. We maken steeds meer protocollen waar we ons aan te houden hebben. Alle processen moeten worden beschreven, omdat je alleen zo kwaliteit kan aantonen (vindt de HKZ). Er is nauwelijks meer ruimte voor eigen initiatief en inbreng. Ik hoorde afgelopen woensdag een manager zeggen: ‘Het doel voor mijn organisatie: in 2010 HKZ gecertificeerd en IGZ-proof zijn!’

Is het niet beter om voor 2010 eens te kijken hoe we binnen onze eigen organisatie met kleine, simpele dingen het voor de cliënten weer wat leuker kunnen maken? Kwaliteit zit voor de cliënt veel meer in de bejegening. Zit veel meer in een verzorgende die een situatie goed inschat en het accepteert dat de cliënt vandaag iets minder therapietrouw is omdat er iets vervelends bij de buren is gebeurd en daar het hart over wilt luchten. Kwaliteit van zorg is voor mij dat de cliënt goed tevreden is met de zorg op maat die hij krijgt, niet de zorg die volgens normen, procesbeschrijvingen en stappenplannen gegeven moet worden.

Hoe meten jullie de kwaliteit van zorg?