Robin

Robin is een jongetje van 2,5 jaar, die net is thuisgekomen uit het ziekenhuis. Robin heeft Acute Lymfatische Leukemie , en krijgt continue sondevoeding. Rond half zeven – het is al redelijk donker buiten – kom ik bij het gezin aan. Moeder doet open en kijkt mij verbaasd aan. Ik heb het al weer door: ze verwachten natuurlijk een wijkzuster, niet een man. En inderdaad: “We dachten dat er een mevrouw langs zou komen…” Ik ben natuurlijk niet minder welkom.

In de stemmig verlichte huiskamer ligt Robin op een groot kussen onder een dekbedje. Hij ligt op zijn linkerzij, en je ziet hem denken: “Wie is dat nu weer?” Vader zit naast hem op de grond. Ik doe mijn jas uit en ga ook op de grond zitten, zo’n twee meter bij Robin vandaan.

Robin ligt bleek en stil te wachten op wat er komen gaat. Maar voor mij is al duidelijk dat ik vandaag geen contact met Robin zal krijgen. Het is onvoorstelbaar wat er in zo’n kort leventje al aan je voorbij komt als je leukemie hebt: de onderzoeken, de ziekenhuisopnames, de misselijkheid. Weken van huis weg, uit je vertrouwde omgeving. En dan nu, net weer thuis, komt er alweer een vreemde vent naar je kijken.

Ik maak kennis met de ouders, hoor van hen het verhaal rond de ziekte van Robin. Ik leg hen uit dat wij bij problemen met de sondevoeding 24 uur per dag, zeven dagen in de week te bellen zijn.

Terwijl ik aan het praten ben, hoor ik plotseling een smakkend geluid achter me. Ik kijk om en zie dat in een donker hoekje een box staat met een Maxi Cosi erin. Moeder lacht me toe: “Dat is zijn jongere broertje”. Hij zuigt enthousiast op zijn handje en valt na een minuutje weer in slaap.

Later in de auto, onderweg naar de volgende cliënt, krijg ik een gevoel van bewondering voor deze jonge ouders die zo’n last moeten dragen. En ik bedenk me erbij dat Robin geluk heeft dat hij in zo’n warm en liefdevol nest terechtgekomen is. Hij had het minder kunnen treffen….