Roeping?

Rekenen, boekhoudingen, cijfertjes, glimlachend verkopen. Ik kan zo een flink aantal beroepen bedenken waar ik doodongelukkig van zou worden. Nee, geef mij maar mijn witte pakkie en sandalen, zakhorloge en kocher. Verplegen een roeping? Ik heb niemand gehoord. Wou na MAVO en HAVO niet ook nog eens VWO. Ik wilde iets beroepsgerichts.

Slenterde over opendagen. Zag ziekenhuisbedden. Dacht aan Medisch Centrum West en was wel benieuwd naar ziekenhuizen achter de schermen. Ik schreef me in. Bleek nog best leuk ook. Dus bleef ik vier volle jaren. Ik kreeg een speldje en ben nu dus verpleegkundige. Maar die roeping?

Ik krijg eerder de indruk dat verpleegkundigen bij het bed weggeroepen worden. Hoeveel collega’s ik niet kwijtraak aan iets anders: aan regelmatige werktijden en vrije weekenden. Aan po- en pieperloos werken. Ze willen lichamelijk minder buffelen. Of gewoon méér geld verdienen. Allemaal goed voorstelbare argumenten om níet in de verpleging te (blijven) werken. De werkdruk wordt hoger, patiënten zieker. Werk zwaarder en zorg intensiever. Meer werk voor minder tijd en minder handen. Dus gaan mijn collega’s naar poli’s of zelfs vliegen voor KLM. Ze wijken uit naar extramuraal. Huisartsen, onderwijs. En wie nog met mij werkt, klaagt of moppert. 

Dat verplegen niet een baan is voor altijd, is geen zeldzame kreet. Nu is het nog best leuk. Maar al dit tillen, regelen, wassen, sjouwen, telefoneren, dweilen, poetsen. Dat red je niet tot je pensioen. Maar wat dan? Waar moeten alle oververmoeiden en uitverpleegden dan naar toe? En wie zorgt er over een paar jaar nog voor de patiënten?
 

Ga jij verplegen tot je pensioen?