Ik denk er niet zo vaak bij na wat de impact van een geleend bed van de thuiszorg kan hebben. Soms is het een opluchting als er een comfortabel bed komt dat aansluit bij de beperkingen van een cliënt. Soms is het een gruwel voor mensen die ‘thuis in hun eigen bed’ willen sterven.
Ik heb afgelopen dinsdag een mini-symposium Meet The Experts bijgewoond over palliatieve zorg. Indrukwekkende presentaties, maar de afsluiting van pastor Marinus van den Berg maakte het helemaal de moeite waard. Hij verhaalde over zijn praktijk als geestelijk verzorger in een verpleeghuis in de Randstad. Gaf aan welke overwegingen hij heeft bij opmerkingen als ‘een verlies verwerken’ of ‘je moet het een plaatsje geven. Hij vindt dat het overlijden van een dierbare niet het einde is, maar het begin van iets nieuws. ‘Afval verwerk je, een vaas geef je een plaats’ zo stelde hij.
Soms is het moeilijk een onderwerp voor je wekelijkse blog te vinden, maar nu niet. Toch ben ik voor deze weblog eens gaan googelen. Nu ken ik vanuit mijn vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem de boeken van Marinus van den Berg heel goed, maar al heel snel stuitte ik op een van zijn columns op de website van Palliatieve zorg, die mij erg raakte: ‘Sterven in een geleend bed’. Jullie moeten de column zelf maar lezen, maar ik kan het alleen maar grondig met hem eens zijn! Natuurlijk hebben wij onze Arbo-regels, en moeten we aan onze rug denken! Die heeft in het verleden al genoeg te verduren gehad… Maar: er zijn ook oplossingen te bedenken die het behoud van het eigen bed betekenen in een terminale fase. Het zou mooi zijn als we daar meer rekening mee houden.
Ik weet dat de Cairlift zo’n oplossing is, of de Sprizer. Maar of deze producten ook wijdverbreid worden ingezet? Ik weet het niet, maar dat kan ik natuurlijk hier vragen! Hoe lossen jullie het Arbo-probleem op als mensen letterlijk ‘in hun eigen bed willen overlijden’?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account