Vijftien jaar geleden kwam het eerste nummer van Nursing uit. Ik weet nog dat ik het las en dacht: ‘Dat is nou nog eens een vaktijdschrift.’
De verpleegkunde was toen al volop in ontwikkeling. Protocollen werden steeds meer de basis van de zorg, de meerwaarde van de hbo-v werd langzaam erkend in het ziekenhuis.
Ook pijnbestrijding* werd stukje bij beetje een onderdeel van het verpleegkundig domein. Ziekenhuisverplaatste zorg was toen een woord dat nog niet bestond, maar waar wel voorzichtig aan werd gedacht. En soms brachten we dat per ongeluk al in de praktijk.
Ik werkte in die tijd nog in het Beatrixziekenhuis in Gorinchem als kinderverpleegkundige. Simone, een twaalfjarig meisje met het syndroom van Down had haar bovenbeen gebroken en zij moest zes weken in tractie. Daar word je niet vrolijk van, als je zes weken in het ziekenhuis moet blijven. En Simone al helemaal niet!
Met de hulp van een doortastende orthopeed, een sympathiserende verzekeraar en de medewerking van de thuiszorg kon zij met bed en al – en in tractie – naar huis toe. Speciale luchtgeveerde vrachtwagen besteld, en onder politiebegeleiding (de vrachtwagen mocht niet harder dan 15 km per uur….) naar een dorp in de buurt van Gorinchem.
Ik mocht als verpleegkundig begeleider met Simone en haar moeder mee in de vrachtwagen. Thuis hadden behulpzame buren het raam van de woonkamer er al vakkundig uitgehaald en met vereende krachten werd Simone met bed en al de kamer in getild. Tientallen toeschouwers op straat, en de regionale pers was er bij om plaatjes te schieten. Het raam ging er vlot weer in en Simone kon haar zes weken in tractie thuis doorbrengen.
Ziekenhuisverplaatste zorg is vandaag de dag heel gewoon. Antibiotische therapie, parenterale voeding, bloedtransfusies, epiduraal katheters, het kan allemaal. Elk zichzelf respecterend ziekenhuis heeft een of meerdere transferverpleegkundigen in dienst als schakel tussen het ziekenhuis en de thuiszorg.
Allemaal erop gericht om de zorg aan te bieden op de plaats waar dit het best geboden kan worden, het liefst thuis bij de cliënt. Ik kon toentertijd niet vermoeden dat ik bij het vervoer van Simone een beetje aan de wieg heb gestaan van ziekenhuisverplaatste zorg in de puurste zin van het woord!
* Vogelaar PJW. Pijn! Hoe u uw weg vindt in een pas ontgonnen verpleegkundig domein. Nursing 1994-10: pag. 60-65.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account