Veiligheid

We zijn ons in verplegend en verzorgend Nederland allemaal het heen en weer geschrokken van de brand in het zorgcentrum in Nieuwegein. Naast medeleven met de betrokken bewoners en de collega’s die dit voor hun kiezen kregen aan het begin van de dagdienst, heeft het mij ook aan het denken gezet. ‘Wat te doen als er in een verzorgingshuis van mijn organisatie brand uitbreekt en ik ben toevallig in huis?’ Of ‘hoe zou het mijn moeder vergaan als op haar PG-afdeling brand uitbreekt en iedereen moet worden geëvacueerd?’

En dan afgelopen dinsdagavond: in mijn dienst trok het vreselijke noodweer dat over Noord Brabant (en vooral ook over onze regio!). Toen de hemelsluizen zich openden reed ik net weg bij een client in Esch.

Nog geen vijf minuten nadat ik vanuit dat dorpje naar de A2 reed, werden vijftig bomen met wortel en al door de hevige windvlagen omgeblazen op de weg die ik net had afgelegd.

Daarna deed ik bijna 45 minuten over een afstand van 12 kilometer. Een telefoongesprek met een collega van het wijkteam was bijna niet te voeren door de donderklappen en de regen die op mijn auto neerstortte.

In het verzorgingshuis waar ik vervolgens naar toe reed, waren verschillende plafondplaten in de centrale hal door wateroverlast naar beneden gekomen, terwijl enkele gangen blank stonden.
‘Is het nog wel veilig om weer op weg te gaan?’ schoot er door mijn hoofd. Per slot van rekening is er een weeralarm afgegeven.
Gelukkig nam de regen in kracht af, en kon ik anderhalf uur later al slalommend voert e provinciale weg tussen de afgevallen takken en omgevallen bomen door, mijn huis bereiken.

Als je dan in de krant de volgende dag de verhalen leest over de schade en het tien maanden oude baby-tje dat aan de dood ontsnapte omdat de boom die de babykamer binnendrong net niet groot genoeg was om ook het ledikantje mee te nemen. Dan sta ik toch wel even stil bij het gegeven dat een ongelukje in een klein hoekje ligt, en dat je in het leven maar van heel weinig dingen zeker kunt zijn.

‘Pluk de dag zoals die komt’. Die uitspraak van een van mijn cliënten krijgt voor mij steeds meer waarde. En voor jullie?!