Vragen, vragen, vragen

Of, zoals in mijn geval, dat je veel vragen krijgt en dat de antwoorden die je geeft, voor jezelf weer vragen oproept. Voorbeeldje: via mijn vakbond NU’91 kreeg ik een vraag door van een lid van de PVV-fractie uit de Tweede Kamer die mee wil lopen in de ouderenzorg. Nu is mijn werk daar iets te specialistisch voor, maar: hoe ga je om met zo’n vraag van een lid van een politieke partij die ik verfoei om vele van hun standpunten?

Zorgen mijn eventuele inspanningen ervoor dat dit Tweede Kamerlid een betere visie krijgt op de zorg, en wellicht daarmee ook zijn  standpunten op andere gebieden aanpast?!. Kortom, is negeren de juiste aanpak (een cordon sanitaire noemen ze dat geloof ik) of ga je er vol voor?!

In  de reacties op mijn weblog worden regelmatig vragen gesteld waar ik feitelijk niet op in ga. Niet omdat ik niet wil antwoorden. Ik vraag me alleen af of een reactie op een blog wel een goede vraag kan opleveren. Er zitten vaak zoveel kanten aan een verhaal, dat het haast onmogelijk is om een situatie goed te schetsen. Elke gestelde vraag roept vaak weer een wedervraag op, en voor je het weet ontspoort de dialoog in een verhitte discussie.
En daar is eigenlijk ook een blog niet voor, toch?!

Voor mij is een blog schrijven het gebruik maken van een platform als Nursing.nl om meningen, gebeurtenissen en incidenten te delen. Eenieder mag daarvan vinden wat hij of zij wil.

Soms wil ik wel eens een dagje geen vragen beantwoorden. En dan doel ik niet op vragen als: ‘wat eten we vandaag?’ ‘Doen we vanavond nog iets leuks?’  Of: heb je lekker geslapen? Maar meer de vragen die zo inherent zijn aan het vak dat ik uitoefen: ‘Jos, doe ik er goed aan om door te gaan met die behandeling? Of, een half uur later bij een andere client: ‘Jos, doe ik er goed aan om te stoppen met die behandeling?’

Vragen waar je eigenlijk geen antwoord op kunt geven, en waar je gebruik maakt van je gesprekstechnieken en je empathisch vermogen om de client te leiden naar zijn of haar eigen antwoord. Want hoe vaak heb ik niet de neiging moeten onderdrukken om er een rechtstreeks antwoord op te geven…

Nee, gewoon eens een dagje simpel, eenvoudig, rechttoe rechtaan. Geen levensvragen, geen verpleegtechnische of ethische problemen, maar gewoon: NU EVEN NIET!

Zou ik aan vakantie toe zijn?