Waardering kost niks

Als het goed is, hebben we net weer ons loonstrookje in de bus gekregen. De maandelijkse verrassing hoeveel het onregelmatig werken, de weekenden en de overuren je hebben opgebracht, is toch regelmatig een teleurstelling.

Mijn collega blogger Sandra schrijft deze week dat er een hemelsbreed verschil ligt tussen de beloningen van hbo-opgeleiden. De maatschappij waardeert de vaardigheden die iemand zich door hard studeren (en werken!) eigen heeft gemaakt, heel verschillend.

Dat verschil klopt echt niet, en hoe dat komt, daar hoeven we niet lang over na te denken. Het is maar wat je als samenleving over hebt voor bepaalde vaardigheden.

Ook ik verdien per uur meer dan mijn vrouw die in het basisonderwijs zit en aan de kwetsbaarste leerlingen (groep 1-2) van een grotendeels zwarte school in een achterstandswijk les geeft. Wat is nou belangrijker: mijn werk, waarin ik vaak in complexe situaties zorg verleen? Of dat van mijn vrouw, die probeert kinderen een goede basis voor hun verdere (school)leven mee te geven?

Ik vind dat een moeilijke keus, en eigenlijk wil ik die ook niet maken. Nu heb ik met een salaris uit de hogere regionen van FWG 55 niet te klagen, en zoals de trouwe lezer weet, zetten mijn vele overuren nog wat extra euro’s onder de streep van mijn loonstrookje.

Maar, waardering voor je werk is meestal niet in geld uit te drukken. Ik geniet, meer dan van de hoogte van mijn salaris, van de gouden momenten uit de zorguren. Bijvoorbeeld van de dankbaarheid van de cliënt, die het fijn vindt dat ik de tijd neem om een kop koffie te drinken en met hem te bomen over het voordeel van praktijkgericht natuuronderwijs aan kinderen van een basisschool.

Of van de moeder die dankzij mijn tips en de bereidheid om regelmatig langs te komen, nu wel in staat is om foutloos een voorbehouden handeling bij haar gehandicapte kind uit te voeren.

Sommige dingen zijn onbetaalbaar, voor de rest is er je salaris….

Waar haal jij de waardering uit, die niet blijkt uit je loonstrookje?