Wat sjouwen jullie zoal mee?

Daarnaast zitten er veel materialen bij die over zijn gebleven bij cliënten. Een belangrijk deel daarvan gaat via een collega naar landen als Roemenië en Polen, maar wij maken dankbaar gebruik van het overschot als er ergens iets tekort is.

Naast zaken als Tegaderm, injectiespuiten en –naalden, grippers, infuussytemen en steriele gazen, zitten er in mijn koffer ook badeendjes, speeltjes, stickers en – sinds kort – gouden medailles.  Wij hebben ook jonge kinderen in zorg, waarbij we soms vervelende dingen moeten doen. Het belonen van een kind na een vervelende procedure waarin het heeft meegewerkt, is een goede en beproefde manier om het leed wat te verzachten.

Zo hebben wij recent een jongen van zes begeleid die op school elke dag twee keer gekatheteriseerd moest worden. Hij heeft intussen zelf geleerd hoe hij dat moet doen, en wij komen nu alleen nog maar langs om hem te begeleiden. Menig sticker is op zijn rapportagemap terecht gekomen, die hij dan weer trots thuis liet zien.

Of het meisje van drie dat sondevoeding krijgt. Wij hebben een bepaalde klik. Ik ben de enige die de sonde, als die sneuvelt, bij haar mag inbrengen. Zij woont bij mij in het dorp en haar ouders weten dat ze bij de dienstdoende VTT-er naar mij mogen vragen. Als ik in de gelegenheid ben, dan ga ik ook op mijn vrije dag langs. Er speelt zich dan altijd een heel ritueel af, waarbij ze zelf de sonde uitpakt, het uiteinde nat maakt, en we op een bepaalde manier samen de pleisters knippen.

Elke keer weer laat ze weten dat ze het helemaal niet leuk vindt, en het eigenlijk niet wil. Door rustig te reageren op wat ze zegt en doet, en haar voorzichtig wat te sturen, lukt het telkens weer om de sonde in te brengen zonder al teveel strijd. Vorige week moest de sonde er weer opnieuw in. En heb ik haar daarna uitgeroepen tot kampioen, en met enig ceremonieel de gouden medaille omgehangen. 

Gelukkig is onze koffer vrij groot. Wat sjouwen jullie zoal mee?