‘Laat wijkverpleegkundigen zelf bepalen welke zorg nodig is. Het CIZ toetst achteraf of de wijkverpleegkundige goed heeft geoordeeld.’ Willen wij dat?
Het manifest Verpleging is zojuist uitgebracht door cliëntenorganisaties NPCF en LOC en beroepsorganisatie V&VN. Daarin staat het allemaal zo mooi: weg met de indicaties, toets achteraf of het allemaal klopt volgens de regels.
O ja, het manifest stelt ook dat er op het ogenblik bij de wijkverpleging een onderbezetting is van ruim 30%. De drie organisaties vinden dat ook aan dat tekort wat moet worden gedaan.
Ik heb het manifest gelezen, en op de eerste pagina staat de visie al zo fraai omschreven: ‘… De verpleging thuis gaat als een wijkgerichte basisvoorziening werken, voldoende beschikbaar, zonder voorafgaande zorgindicaties. En met voldoende ruimte voor niet alleen verpleegkundige ingrepen maar ook begeleiding van mensen bij hun chronische ziekte of hun kwetsbare ouderdom….’
Het manifest geeft twee knelpunten aan: tekort aan verpleegkundigen en de verschraling van de zorg. Daarnaast krachtige woorden als ‘…er moet een einde komen aan de sluipende erosie van de functie thuisverpleging…’
Ik word niet enthousiast van zo’n manifest. Dat er iets serieus mis is met de wijze waarop extramuraal kan worden gewerkt, is duidelijk. Een jarenlang beleid van effectiviteitskortingen en bezuinigingen hebben het al bijna onmogelijk gemaakt om zorg te geven zoals het zou moeten.
Volgens de drie organisaties zou de oplossing liggen in de duidelijke keuze voor verpleging thuis binnen een samenhangend kader, op middellange termijn geïntegreerd in de Zorgverzekeringswet.
Mooie woorden, maar mij bekruipt het gevoel dat ze proberen het zinkend schip te stutten en op te lappen, maar dat ze vergeten het gat te dichten in de kiel.
Het gaat er niet om wie wat betaalt, hoe het geregeld is, maar vooral dat cliënten de zorg krijgen die ze nodig hebben: door vakbekwame thuiszorgmedewerkers, die zich niet met papieren rompslomp hoeven bezig te houden. Want: leuk ja, om zonder indicatie aan de slag te gaan. Je verleent enkele weken zorg omdat jouw deskundigheid zegt dat het nodig is, maar vervolgens van het CIZ te horen krijgen, dat het volgens artikel 27i, lid 3, tweede paragraaf, eerste alinea toch eigenlijk niet had gemogen. Wie betaalt dan de zorg die al wel verleend is: de thuiszorgorganisatie, of de cliënt?!
Nee, de oplossing ligt voor mij niet in het achteraf toetsen van de indicatie. De oplossing ligt in het antwoord op de simpele vraag: hoeveel geld hebben wij voor onze thuiszorg over?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account