Zuinige zorg?!

Afgelopen dinsdag in een gesprek bij een andere zorgorganisatie uit de regio vertelde iemand het verhaal van een collega, die tijdens het werk een lekke band kreeg. Dat betekende een halfuur extra in haar route, want een band heb je niet binnen een paar minuten verwisseld.

Haar leidinggevende liet haar na de registratie van haar werkuren weten dat het halve uur gezien moest worden als eigen tijd, ‘want wij verwachten dat je gebruik maakt van een goed vervoermiddel.’ De dwang van bovenaf om een zo hoog mogelijke productie te draaien maakt van leidinggevenden soms vrekken! Alsof Scrooge weer helemaal terug is!

Een cliënt moest uit het ziekenhuis naar huis. De revalidatie na een bekkenbreuk zou nog wel enkele weken duren en er was onder meer een hooglaagbed nodig. Onze hooglaagbedden waren allemaal uitgeleend. De dochter belde vervolgens naar de verzekering en kreeg te horen dat zij ook terecht kon bij een andere zorgorganisatie, die weliswaar niet in de regio is gevestigd, maar daar wel zorg levert.

Daar werd haar verteld: ‘Als uw moeder geen zorg krijgt van ons, kunt u ook geen bed huren.’ Verbijsterd door die mededeling werd er van alles in het werk gesteld om toch ergens een bed te regelen. Want zonder bed kon haar moeder niet naar huis.

Een dag later belt ze weer met de zorgverzekeraar en die verzekert haar dat de voorwaarde om ook zorg af te nemen, absoluut niet klopt. Zij belt weer terug naar het uitleenbureau en krijgt gelukkig iemand anders aan de telefoon. Die begrijpt wel waar het om gaat en zorgt dat er snel een bed wordt geleverd.

Wat heeft het opgeleverd? Veel gedoe en gebel, het vertrouwen in zorgleveranciers is sterk verminderd en voor een dag extra opname in het ziekenhuis ben je vele honderden euros kwijt!

Zullen we de eurotekens eens uit onze ogen wrijven en weer zorg leveren zoals dat ooit is bedoeld: holistisch, de patiënt (of cliënt) centraal en met zorg op maat?!