Vochtbalansen en andere rituelen

De vochtbalans. Bij ons wordt er nog heel geregeld zo’n lijstje aangelegd. Omdat iemand oedemen heeft of een infuus. En wij vragen dokters heel geregeld of het echt nog moet. Na enig heen en weer communiceren, mogen we dan dagelijks wegen en de lijst weggooien. Maar wat doe je eigenlijk met een vochtbalans, vraag ik mezelf. Nou, mij dwingt het tot kritisch kijken en eerder signaleren van vervulling. Ik denk dat sommige bekwame zusters de positieve vochtbalans, zonder lijst, niet zouden merken als de patiënt geen oedemen of dyspnoe vertoont. Maar op díe positieve vochtbalansen wordt dan ook niet gehandeld door een arts. Mij is onduidelijk of verpleegkundigen gewoon kritischer moeten worden, zodat we het balansen uit kunnen bannen of is een vochtbalans toch een handig meetinstrument in tijden van drukte?

Rituelen. Terwijl ik in Nursing lees dat ‘Nederlandse ziekenhuizen gelukkig inmiddels zijn gestopt met onnodige activiteiten als preoperatief scheren’, wordt het bij mij op de afdeling nog gedaan. Graag zou ik daar een verdedigende kanttekening bij plaatsen. Wij scheren niet omdat de hoofdzuster van vroeger dat nu nog wil. Nee, wij scheren omdat wij die opdracht krijgen van onze doktoren. Wij desinfecteren voor subcutane injecties, omdat de protocollen – goedgekeurd door artsen – dit nog voorschrijven. Maar zijn verpleegkundigen in mijn ziekenhuis dan minder actiebereid, als doktoren niet meewerken? Weten onze dokters meer dan andere dokters? En zijn er stiekem misschien meer ziekenhuizen, waar wordt gevochtbalanst en geschoren?

Ik sprak eens een verpleegkundige uit een zuidelijk ziekenhuis, waar verpleegkundige ‘dagdiensten’ eens per maand het middageten aten met hun afdelingsartsen. Tja, arts en pleeg dienen beiden te eten, nietwaar. Tijdens die maandelijkse lunch spraken dokter en zuster gebroederlijk over afdelings- en andere zaken. Tussen brood en glas water, lasagna en vlaflip konden beide disciplines heel ontspannen hun verwonderingen uitspreken. Ja, dacht ik, is dat niet een prachtige creatieve manier om communicatie open te breken. Slokje melk en dan tegen dokter met volle mond: ‘heb jij toevallig dat interessante artikel ook gelezen over de onzin van de vochtbalans?’