Blog Renée: 'Plots weet hij mijn naam'

De tijd gaat snel. Ik zit in de laatste week van mijn eerste verpleeghuisstage. Na deze week zit ik gewoon weer iedere dag in en de collegebanken. Een enorm verschil. Best een gek idee eigenlijk. Maar die afwisseling tussen theorie en praktijk maakt de opleiding wel heel erg leuk.

Met een dubbel gevoel ga ik naar een kantoortje waar ik met mijn stagebegeleider heb afgesproken voor mijn eindbeoordeling. Aan de ene kant vind ik het wel fijn dat ik alles goed heb afgerond en dat het klaar is. Aan de andere kant moet ik afscheid nemen van mijn collega’s, maar vooral van de bewoners uit het verpleeghuis.

Na tien weken best intensief contact te hebben gehad vind ik het lastig om dit zo maar even achter mij te laten. Met de meesten was het contact goed en normaal, maar er zitten er ook een paar tussen waar ik echt een beetje een band mee had opgebouwd. Vooral de zorgvragers die ik voor mijn schoolopdrachten wat meer gesproken heb. Gek idee dat ik hen nooit meer zie. Ik kon het goed met ze vinden en zij ook met mij.

In de periode voor de stage hebben we het op school gehad over het omgaan met afstand en nabijheid. Ik dacht dat ik hier wel goed mee om zou kunnen gaan, maar het valt me toch tegen hoeveel moeite ik hier eigenlijk mee heb. Mijn stagebegeleider vraagt tijdens de beoordeling wat mij nou het meeste is bijgebleven.
Ik weet het direct.

Voor meneer Poppe heb ik een verpleegplan gemaakt. Ik verzorgde hem bijna altijd als ik er was en het klikte goed. Meneer had naar aanleiding van een CVA moeite met het onthouden van namen en het lukte hem maar niet om mijn naam te onthouden. Ik wist dat dit zo was en als hij er naar vroeg zei ik iedere keer mijn naam weer. Op een middag liep ik een van de woonkamers binnen. Meneer Poppe was daar ook. Ik begroette hem en hij zei: ‘Dag Renée! Wil je me helpen?’ We keken elkaar aan. ‘Ja!’ zei hij, ‘ik heb je naam onthouden!’ Wat was hij blij. En ik was best een beetje trots.

Mijn begeleider kijkt me met een glimlach aan. We zeggen even niets.

Even later loop ik de woonkamer in om definitief afscheid te nemen. Alle bewoners van mijn gangetje zitten bij elkaar. Meneer Poppe zegt: ‘Kijk Renée, we hebben een afscheidscadeautje voor je.’ Ik neem een pakje in ontvangst waar met grote letters mijn naam op staat.
Bijzonder moment.

Wil je reageren? Registreren kan heel eenvoudig én gratis.