Blog Ronald: Ervaringsdeskundige, een prachtig beroep

Het beroep van ervaringsdeskundige is nog geen erkend beroep, heeft nog geen eigen code binnen de beroepentabel, maar verovert steeds meer zijn eigen plek binnen teams in de geestelijke gezondheidszorg, naast de reeds bestaande en aanwezige professionals, zoals verpleegkundigen, sociaal psychiatrisch verpleegkundigen, psychiaters, etcetera.
Het is soms nog pionieren, toch onderscheidt en positioneert de ervaringsdeskundige zich steeds meer van de andere beroepsgroepen.  Dit doet de ervaringsdeskundige door zich toe te leggen op het ondersteunen van de cliënten  bij hun herstelproces. Het proces waarbij de cliënt zijn leven inhoud geeft, los van psychiatrische diagnose, wat ervoor zorgt dat de cliënt een hernieuwd zelfgevoel en identiteit ontwikkeld.

John: ervaringsdeskundige

John is sinds 1 januari 2013 werkzaam als ervaringsdeskundige op een afdeling crisiszorg binnen de geestelijke gezondheidszorg. Hij toont met zijn eigen herstelproces aan dat herstellen mogelijk is. John: ‘Mijn herstelproces heeft 10 jaar geduurd en gaat nog voort. Ik vind achteraf dat dit sneller had gekund en had gemoeten. Als er meer aandacht was geweest voor het stellen van persoonlijke doelen en rouwverwerking, dan had dit mij zeer geholpen. Ook informatie over lotgenotencontact en organisaties binnen de psychiatrie (Anoiksis, stg. MEE, stg. Labyrint- In Perspectief, enzovoort) hadden mij sneller op weg kunnen helpen. Wat bij mij absoluut had geleid tot een sneller herstel is het eerder weten van het bestaan van cognitieve gedragstherapie en het eerder inzetten hiervan.’

Hoop

John vindt het belangrijk dat mensen zo snel mogelijk weer thuis kunnen zijn om daar verder te herstellen. ‘Ik zie voor mijzelf een rol weggelegd in het geven van hoop, hoop op het herwinnen van greep op eigen leven en ziekte. Te laten zien dat er een leven is naast de psychiatrische kwetsbaarheid. Ik vind het belangrijk dat cliënten empowered worden, omdat ze dan meer te weten komen over hun kwaliteiten en vaardigheden om te kunnen herstellen.’

Samen fluiten

‘Als het mij lukt contact te maken met een cliënt, iets over te brengen, dan wordt een stap voorwaarts gemaakt, dat geeft een kick. Elke dag is een nieuwe, een uitdaging. Je weet niet van te voren wat je tegenkomt en wat je kan verwachten. Het vereist creativiteit. Bij een cliënt in de separeer bestond het eerste contact bijvoorbeeld uit samen ‘fluiten’.’

John vertelt ook over een zwijgzame cliënt die hij uitnodigde voor een wandeling en die onderweg begon te praten over zijn psychose. Ze wisselden nieuwe informatie uit en de behandeling kwam in een versnelling. ‘Een goede bejegening is belangrijk. Het lukt niet altijd om contact tot stand te brengen of op te bouwen. Een goede toon, de juiste woorden gebruiken en de juiste snaar weten te raken, daar draait het ook om.’

Wat John graag nog zou willen: samen met de arts optrekken en cliënten vertellen over medicatiegebruik. Als cliënt heeft het hem geholpen en als ervaringsdeskundige ziet hij educatie als uitdaging.