Tijdens haar stage in een verpleeghuis observeert mbo-v student Selma een bewoonster met dementie, die vraagt waar ze is. Tegen wie praat ze eigenlijk?
Haar haren grijs geworden, aan haar ringvinger een trouwring met een klein steentje erin. Het steentje ziet na al die huwelijksjaren wat dof. Aan haar gerimpelde lijf draagt zij een lange, donkerblauwe jurk. Blauw, dat vond ze altijd al mooi, jurken daarentegen totaal niet.
De tijd dat zij dat nog besefte en deerde is allang vervlogen. Samen met haar herinneringen.
Haar grijze massa is verwelkt tot slechts een kleine klomp cellen. Zij weet wie haar familie is, en wat haar hobby’s zijn. Maar wat voor dag het vandaag is, god mag het weten. Zomaar zit zij daar te zijn, rustig aan het mijmeren over toen, wat in haar hoofd ‘nu’ is.
‘Waarom ben ik eigenlijk hier, in dit gebouw?’ vraagt zij opeens aan de vrouw tegenover haar. De vrouw tegenover haar heeft grijs haar, draagt aan haar gerimpelde lijf een donkerblauwe jurk en aan haar ringvinger siert een trouwring met een klein steentje. De vrouw tegenover haar staart haar met een lege blik aan.
Terwijl ik koffie sta in te schenken, aanschouw ik dit tafereel. Even ben ik verbaasd, waarom zit mevrouw tegen het raam te praten? Na een paar seconden valt het kwartje.
Buiten is het nog donker waardoor haar spiegelbeeld reflecteert in de ruiten. De mevrouw met de donkerblauwe jurk aan vraagt aan haar spiegelbeeld waarom zij hier eigenlijk is. Mevrouw is zo ver terug naar het jong-zijn, dat het enige wat zij ziet een hoogbejaarde vrouw is.
.jpg)
Selma is nog maar 18 jaar maar observeert als geen ander! Lees hier een interview met haar >>> Lees meer>>
Vol verbazing en ook met verwondering observeer ik de vrouw ademloos. Rustig praat zij vrolijk verder met haar spiegelbeeld. ‘Ik ga er zo maar weer eens van door’, rondt mevrouw het gesprek af. ‘Ik moet naar mijn kinderen.’
’s Avonds kom ik thuis en borstel mijn haar voor de spiegel. Ik kijk, en zie Selma. Dat is mijn naam, maar voorlopig bén ik het ook nog. Ik doe de lichten uit en duim ervoor dat ik nooit, nooit vergeet hoe ik er uit zie en wie ik ben. Want wat blijft er zonder die herkenning nog over?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account