Blog Conny: 'Mevrouw Klaver zat huilend in haar stoel met de handen omhoog.'

De hele avond belde ze om het kwartier en mijn geduld werd aardig op de proef gesteld. Ik wist precies wat ze ging zeggen en zelfs de volgorde van de thema’s die daarbij hoorden. Ze was eenzaam, wist niet meer wat ze moest doen, wilde haar kinderen zien die nooit eens langs kwamen in haar beleving. Het eindigde altijd met de bedelende vraag: kom je zo nog even?

Het was frustrerend dat ik als ver zorgende zo weinig voor haar kon doen, alleen maar aanhoren. De angst stond in haar ogen. Omdat er dingen gebeurden die ze niet kon plaatsen en omdat ze alles vergat. Ik kon haar niet troosten en zeggen dat het vanzelf zou overgaan. Dat  is de harde werkelijkheid van dementie. Het bewust meemaken van het aftakelen van je geestelijke vermogens is een angstaanjagende aangelegenheid. Langzaam maar zeker verlies je de werkelijkheid om je heen en word je wereld steeds kleiner. Het niet kunnen begrijpen, het voor jezelf en je omgeving ontkennen dat er problemen zijn… .

Op aandringen van de verzorgenden had de familie van mevrouw Klaver toegestemd in een screening. De uitslag was voor ons voorspelbaar: Mevrouw zou gebaat zijn bij een psychogeriatrische opname. Gelukkig zag de familie in dat hun moeder aandacht en structuur nodig had, die wij als woonzorgcentrum niet konden bieden.

‘O kind, wat ben ik blij dat je er bent’, riep ze voor de zoveelste keer die avond. ‘Ik weet niet meer wat ik moet doen…’ meteen daarop vervolgend, ‘waarom zie ik niemand? Mijn kinderen laten hun moeder in de steek…’ huilend liet ze haar armen weer zakken. Ik pakte haar hand en vertelde haar voor de zeven keer die avond dat haar dochter langs was geweest. ‘Kijk, wat een mooie bos met bloemen ze voor u heeft meegenomen?’,  wijzend op een vaas. Vol ongeloof keek ze mij aan. Verbijsterd over het feit dat ze het niet meer wist te herinneren zei ze met afschuw: ‘Kijk, dat bedoel ik nou…’

Als verzorgende voel je je op zo’n moment machteloos, je voelt je tekortschieten. Naar haar  verhaal luisteren en haar laten voelen dat je er bent, brengt maar even verlichting.

Dit zijn de moeilijkste momenten in mijn werk, vind ik. En de gedachte dat dementie explosief toeneemt de komende jaren, maakt mij niet vrolijk. Er valt nog veel onderzoek te verrichten op het gebied van dementie. Ik blijf hopen op een remedie.

Lees ook:

• Conny’s blog over Alzheimer