Kinderen met kanker

Natuurlijk is het moeilijk soms, ik wens de kinderen niets anders dan een zorgeloze toekomst, zonder ziekenhuis, zonder prikken en spuiten en een steriel witte kamer. Zonder maandelijkse chemo, lumbaalpuncties, beenmergpuncties. Zonder tumorkoorts net hoog genoeg om de chemo weer te moeten uitstellen.

Maar helaas hoort dit ook bij het leven. Bij ons op de afdeling zijn er veel kinderen met leukemie, en gelukkig wordt daar de prognose steeds beter van. 80% geneest inmiddels. Maar natuurlijk is het een lange weg. En soms gaat het ook mis. Dan overlijdt een kind.

In de tijd dat ik op de afdeling sta heb ik het één keer meegemaakt. Het was een baby’tje dat vaak bij ons lag, en die ook een slechte prognose had. Het was heel rustig gegaan en ondanks de verdrietige gebeurtenis was ik toch blij het meegemaakt te hebben. Al stond ik weliswaar aan de zijlijn, maar zoiets leeft wel in een team.

In een artikel op nursing.nl lees ik dat er meer aandacht moet komen voor palliatieve zorg in de kindergeneeskunde. Rob Bruntink, lid van het platform palliatieve zorg voor kinderen pleit zelfs voor een aparte specialisatie. Ik ben daar ook wel voor, al denk ik dat iedere verpleegkundige met een empathisch vermogen zich kan voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn om een kind te moeten verliezen. En ook denk ik dat iedere verpleegkundige palliatieve zorg zou moeten kunnen leveren.

Een oud-collega van me is een eigen uitvaartorganisatie begonnen. Op een kaartje dat ze destijds naar de afdeling stuurde schreef ze: ‘Als ik toen geweten had wat er allemaal mogelijk was, had ik patiënten zo anders kunnen adviseren. Het was toen zo’n vaag gebied voor mij…’

Stelling: ‘Met meer inzichten in palliatieve zorg kan ik beter verplegen.’ Eens of oneens, laat je horen!