Psychiatrie; ik word er gek van!

Werken in de psychiatrie is niks voor mij. Dat bleek toen en dat weet ik nog. Daarom koos ik na mijn opleiding heel bewust voor lichamelijk zieken in een ziekenhuis. Jazeker heb ik oog voor de psyche van deze somatisch aangedanen. Men mag bij mij huilen en lachen, schreeuwen en schelden, tot op zekere hoogte.

Zo verpleegde ik eens een man, die me uitmaakte voor diverse boerderijdieren. Hoe voorzichtig ik ook probeerde het hem naar de zin te maken, hij was ontevreden. De man noemde mij een ‘onnozel varken’ en ‘dom rund’. Natuurlijk heb ik meegedeeld dat ik hier niet van was gediend. Maar dan? Als ik baal van een respectloze patiënt, verpleeg ik met minder overtuiging. En ook boze en niet-begrijpende mannen hebben recht op uitstekende zorg, toch?

Een andere patiënt was gediagnosticeerd depressief. Zij wilde helemaal niks. Niet haar kinderen ontvangen, ze wilde niet uit bed en medicijnen nam ze niet in. Het had toch geen zin, omdat het allemaal niet goed af ging lopen, zei de vrouw. Twee dagen duwde en trok ik, motiveerde ik en zette ik daadkrachtig mijn zin door. Twee dagen huilde de vrouw tegen mij. Na twee dagen was ik uitgeput.

Vandaag heb ik een patiënte zonder officiële psychische diagnose. De vrouw heeft naar eigen zeggen ‘altijd wat’ en klaagt daarom steen en been over hoofd-, buik- en wondpijn. Ik spoel haar urinecatheter, deel paracetamol en moedig aan. Ik check de wond en bloeddruk tot ik niet meer weet wat ik moet. Ik wil de vrouw serieus nemen, maar heb geen mogelijkheden meer om haar te helpen.

Mijn collega’s noemen haar ‘lastig’ of zelfs ‘borderliner’. Ik wil er niet aan mee doen, maar voel mijn rug tegen de muur. Dit is niet mijn vakgebied. Wat moet ik doen?

Hoe ga je om met patiënten met psychiatrische symptomen? Vanaf juli in Nursing magazine een nieuwe serie waarin consultatief psychiatrisch verpleegkundigen je op weg helpen.