Dat die zilververbanden eruit gaan zal me niet minder slaap opleveren; ze zijn duur, ik zie er weinig zinvols van en er is geen goed wetenschappelijk bewijs dat het zo fantastisch beter werkt. Overigens kan ik nog een bron bedenken van flinke verspilling: therapie ontrouwe cliënten met ernstige wonden, die daardoor véél meer zorg nodig hebben dan eigenlijk zou moeten. (uurtje thuiszorg kost zo 70 euro/uur)

Hoi Karin
Ik weet dat het wondplatform er is en zijn best doet met alle partijen. Ik hoop dat een ieder in staat is om zijn eigen belangen los te laten en overstijgend te kunnen kijken naar mogelijkheden zonder aan eigen winstmodellen te denken.
Wat er in mijn ogen gebeuren moet is:
– Loslaten van de Z-index. Het is in mijn ogen te zot voor woorden, dat iedereen maar een product mag bedenken en alleen maar aan hoeft te tonen dat het niet schadelijk is voor de mens, hier dan zelf een prijs voor mag verzinnen en dat het dan ook gewoon vergoed gaat worden
– Stoppen met creatief onderdelen van zorg inkopen. Nog te vaak gebeurt het dat zorg meerdere keren betaald wordt omdat er allerlei mazen in de wet zitten waar handige mannen en vrouwen gebruik van maken. Zorg en producten worden soms zowel betaald vanuit een DOT, zorgverzekering, AWBZ etc. Zolang hier niet een eenduidig beleid en handhaving op komt blijft het ondoorzichtig en duur
– Het handhaven van de afspraken. Denk bv aan het ZN formulier waarin duidelijk wordt aangegeven dat alleen een arts of verpleegkundig specialist de zorg mag coördineren en behandelplannen opstellen. Nog steeds gebeurt dit ook door reguliere verpleegkundigen welke ook gewoon producten bestellen. De kennis en kunde die behoort bij de behandeling krijgen we nooit op de juiste hoogte als dit blijft gebeuren
– Wondzorg moet worden gezien als een op zich zelf staand probleem. Nu wordt wondzorg gezien als complicatie van een ander probleem en moet van daaruit betaald worden als complicatie. Hierdoor valt wondzorg onder vele domeinen en is er geen eenduidige groep die dit kan verwoorden of als aanspreekpunt kan gelden. Het wondplatform zou dit op kunnen pakken, echter is deze groep in mijn ogen te gemêleerd en spelen er andere belangen.
– Meer wetenschappelijk onderzoek op het gebied van wondzorg. Altijd wordt er aangegeven dat dit niet zou kunnen aangezien er te veel diversiteit zou zijn. Ik denk dat dit komt omdat, we allemaal weten dat wetenschappelijk onderzoek heel veel tijd en geld kost, en op voorhand ook wel duidelijk is dat geen enkel product significant beter of slechter is als een ander product. Er zijn geen slechte producten. Maar producten worden met name verkocht door een goed doordacht marketingplan ipv werkingsmechanismen.
– Het doorontwikkelen of ontwikkelen van nieuwe producten zou eigenlijk los moeten staan van bestaande financiering. Hier zouden eigenlijk zorginnovatiegelden etc voor gebruikt moeten worden. Daarmee is het vooraf duidelijk wat er ontwikkeld gaat/moet worden met duidelijke eindtermen, waarin effectiviteit voorop staat ipv financieel gewin.
– Minder tussenhandel en meer rechtstreekse leveringen
– Stuksverpakkingen ipv volle doosjes. Leveranciers willen dit wel, maar de declaraties zijn hier niet op afgestemd. Immers zo is het niet aangemeld in de Z-index en kan alleen maar zo worden gedeclareerd. Stuksverpakkingen zou voor alle specialistische verbanden moeten gelden, ook voor producten die misschien niet zo hard lopen waardoor er door leveranciers overdozen geleverd worden bij patiënten die vervolgens weer weggegooid moeten worden
Zolang niet iedereen echt eerlijk hand in eigen boezem durft te steken om pijnlijke beslissingen te nemen komen we niet verder. Want wij hebben allemaal zo ingericht dat de werk- en verdienmodellen wordt aangetast, en dat vindt niemand leuk. Echter het zal moeten, anders worden er andere keuzes gemaakt vrees ik waar wij als behandelaars geen invloed op hebben.
Ik realiseer me dat door de vinger op de zere plek te leggen er weerstanden opgeroepen zullen worden en zeker niet met gejuich zullen ontvangen. Maar iedereen moet zou persoonlijk belang los moeten laten om te komen tot een eerlijk en juist antwoord.

Juist Karin – hoe kunnen we hier iets tegen doen? Laag complexe zorg die cliënt niet kan/wil betalen wordt vanzelf hoogcomplex… en duurder en naarder voor de cliënt… maar dat willen we toch niet?
Goedkoop materiaal moet vaker verwisseld worden en is dus eigenlijk duurder – maar daar zit ik zelf persoonlijk niet mee, dan is er wel zorg tenminste. Maar als laag complexe wondzorg uit eigen zak betaald moet worden …

Henri heeft gelijk, er moet iets gebeuren! Gelukkig zitten al die partijen (beroepsverenigingen, patientenorganisatie, Zorgverzekeraars, Hulpmiddelenleveranciers, kenniscentrum en opleidingen) met elkaar aan tafel in het Wondplatform en wordt er hard gewerkt aan oplossingen. Dat is ook heel hard nodig willen we de (wond)zorg kwalitatief goed en betaalbaar houden. Henri, als je ideeen hebt die daartoe bijdragen: we houden ons aanbevolen!