Een vriendin van mij is in opleiding tot verpleegkundige. Ze zit nu in haar eerste jaar, maar heeft al veel ervaring in de zorg. Momenteel werkt ze op afdeling Chirurgie van een streekziekenhuis in de Randstad. Met haar spreek ik regelmatig over het leven als student. Een leven, wat ik pas net achter me heb gelaten.
‘Soms loop je echt verloren, hoor’, zucht mijn vriendin met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. ‘Er wordt verwacht dat ik een kamer alleen doe, maar ik kan en mag nog niet alles en als ik dan om hulp vraag dan is daar maar weinig tijd voor. Terwijl ik ook weer voor mijn patiënten moet opkomen.’
Wat een dilemma. Mijn vriendin vertelt hoe ze haar grenzen bewaakt. Het is heel goed als je dat goed kunt, het is ook altijd één van mijn sterke punten geweest. ‘Pas dan geef je verantwoorde zorg’ was mijn denkwijze en het heeft me altijd geholpen. Maar het is moeilijk om hulp te vragen, wetende dat je collega’s het superdruk hebben, en zonder je te veel te voelen.
Mijn vriendin vertelt dat ze het ook als een gemis ervaart dat er niet naar haar gevoelens wordt gevraagd. ‘Er gebeuren best veel erge dingen en ze lijken het zo gewend, ze weten soms niet wat het met leerlingen doet.’ Ik draai zelf al acht jaar in de verpleging mee en ik merk die verandering bij mezelf ook.
De eerste keer dat iemand overlijdt, vergeet je nooit, ik kan het me nog zo voor de geest halen en zelfs de naam van de persoon. Maar toen ik jaren later met een man in mijn armen stond die een acute longbloeding kreeg, de afgrijselijkste dood die ik ooit gezien heb, stond ik daar wel. Natuurlijk greep me dat ook aan, maar je raakt gewend aan leed. Je ziet de hele dag niets anders.
Is het nog wel leuk om leerling te zijn in een tijd van werkdruk, bezuinigen en steeds complexere, ziekere patiënten?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account