Blog Selma: 'Het leven opruimen'

Het kwam toch wel als een schok, dat die lieve vrouw overleden was. Ze ging achteruit, dat wel, maar het kwam toch hard aan. In het weekend was het gebeurd ja, en nee ze had weinig pijn gehad. Voor zover je dat kan beoordelen natuurlijk. Het was redelijk snel gegaan, haar dierbaren waren erbij geweest. Oh ja, de kleding moet nog worden opgeruimd, of ik dat even wilde doen, als ik tijd had natuurlijk?

Ik stapte de kamer in, het leven en de onontkoombare eindigheid sloeg meteen hard in mijn gezicht. Zachtjes liep ik verder, alsof ik iets verkeerd zou doen als ik ook maar één stap te hard zou zetten. Elke beweging te bruut, elke ademhaling te fel. Zachtjes trok ik de kastdeuren open. De talloze broeken en rokken staarden me aan. De bloesjes en schoenen schreeuwden naar me. De pantykousjes vertrokken zich en de jassen keken verwaand terug. Rustig pakte ik de plastic zakken, stopte elk kledingstuk er zorgvuldig in. De schoenen maakten een kletterend geluid toen ik ze wegschoof.

Een kamer leegruimen na overlijden hoeft niet op stel en sprongen. Nabestaanden krijgen daar een week de tijd voor. Lees meer>>

Met elk kledingstuk dat ik zorgvuldig uit de kast haalde, ruimde ik iemands leven op. Met elke handbeweging vaagde ik een stuk identiteit weg. Een stuk dat nooit, nooit meer terug zal komen en die door niemand ooit op dezelfde manier herhaald zal worden. Nadat ik alle kledingstukken weg had gestopt in de zakken, was de kast leeg. Met een doekje veegde ik het stof dat kortgeleden nog ingeademd werd door de eigenaresse zelf, helemaal weg.

Ik pakte een nieuw doekje, maakte ook het matras schoon om het bed daarna met schone lakens weer op te maken. Het bed keek vrolijk terug, klaar voor de volgende bewoner.