Tekort aan verpleegkundigen

Een vriendin van mij wil wél graag de verpleging in. Maar na een opleiding SPW is het niet zo makkelijk om MBO-V te gaan volgen. Voor de verkorte variant moet je minimaal een verzorgendenopleiding hebben. Samen met haar keek ik op de website van ziekenhuizen in de regio waar ze wil gaan werken en wonen. En de lange variant wordt veelal BOL aangeboden, en dat wil ze niet. Jammer dat het zo moeilijk gaat, denk ik, want mijn vriendin is een pleeg in hart en nieren. Na verschillende banen in de gehandicaptenzorg is het tijd voor meer, vindt ze.

We vergelijken haar werk met dat van mij en ze wordt steeds enthousiaster. ‘Waar ik nu werk weet ik precies alles van iedereen, er zit weinig uitdaging in. Ik weet wie welk zalfje moet, wie nog altijd wil plassen en dat soort dingen.’ Ik moet lachen. Mijn ervaring na vijf jaar verpleeghuis is niet veel anders. Voor mij niks liever dan het ziekenhuis, waar iedere dag weer anders is, waar als je vrij bent geweest de gehele patiëntenpopulatie weer anders is. De hectiek van opnames en acute situaties.

Ik hou van het verplegen van mensen, er voor ze kunnen zijn in een spannende tijd, ondersteuning bieden. Maar ik hou ook van de zielige levensverhalen, dingen die mensen hebben meegemaakt. Prachtige verhalen die me raken.

Ik hou van acute situaties, medische aspecten, linken kunnen leggen tussen klachten en ziektebeelden, het gebruiken van mijn observaties, ik hou van het lachen met collega’s, het klagen om het rooster, de flauwe grappen van de teamleider. Ik houd van de sfeer. (Zo mijn pleidooi voor de zorg is klaar. Nieuwe medewerkers stromen binnen…)

Wat doet jouw werk met jou?