Angst in de nachtdienst

Ik loop een zaal op. In het uiterste hoekje van de kamer – ver van de deur – valt het licht uit. Mijn zaklamp hapert. Dat wil wel met halloween. In films staat op dit soort momenten een geest met dodelijk gereedschap vlak achter je. Vannacht lijkt het mee te vallen. Met het hart in de keel en opengesperde ogen schuifel ik de kamer af. Ik leef nog.

Opeens klinkt er een ijzige gil over de gang. Zoals de dames in de horrorfilms dat vanavond ook doen bij mensen thuis, die niet hoeven te waken over patiënten. Maar dit is echt. Er is iemand in nood. Een goede verpleegkundige rent naar de nood. Maar het mens in mij, wil de andere kant op. Ik zet mij echter over mijn angsten heen, maar gebied wel mijn collega om dichtbij te blijven. Samen schuifelen we langs de zalen op zoek naar iemand die bloedt of lijdt.

Achter een bedgordijn tref ik een silhouet. Terwijl ik mij afvraag of deze persoon slaapt en ademt, gaat er een knokige, witte arm omhoog. Mijn trillen neemt wat af. Deze patiënt is overduidelijk nog in bed en in leven. ‘Sorry dat ik u liet schrikken met mijn zaklamp,’ zeg ik zacht, ‘maar we hoorden iemand gillen.’

‘Dat was ik,’ grijnst de patiënt. Even voel ik mij alsnog in een filmplot verwikkeld. Ik hoor opzwepende muziek en verwacht een kettingzaag vanonder de dekens. Maar er gebeurt niks. De man blijft rustig liggen, kijkt mij nog eens op en neer aan en zegt dan tegen de trillende zuster aan zijn bed: ‘Ik had wat eng gedroomd en werd gillend wakker. Sorry.’

De nacht kruipt akelig langzaam voorbij met een uur extra wintertijd. Als het licht is en de dagdiensten binnen wandelen, haal ik opgelucht adem. Er zijn vannacht wederom geen slachtoffers gevallen. Maar Halloween of niet; ik vind nachtdienst sowieso spannend. Wat ligt er achter gesloten gordijnen? Ademt iedereen nog? Ga ik zo niet schrikken? Heeft die meneer nou een raar kleurtje of is dat het nachtlicht?

Zijn er meer collega’s bang in het donker?