Mogen stoppen met nachtdiensten op je 57e is voor veel verpleegkundigen een fijn lichtpuntje, schrijft blogger Barbara. Ze is het dan ook niet eens met het voornemen om in de nieuwe cao UMC de leeftijdsgrens te verhogen.
‘Ooooh, nog drie jaartjes en dan mag ik lekker stoppen met die nachtdiensten!‘, verzuchtte een collega een tijd geleden. Een andere 57+-collega werkte pas geleden echt haar allerlaatste nachtdienst en werd gefeliciteerd door andere collega’s. Alsof ze een missie had volbracht. En dat heeft ze ook. Het mogen stoppen met nachtdiensten werken op je 57e is voor veel verpleegkundigen een fijn lichtpuntje, zo ergens in de herfst van je lange werkzame carrière. Een beloning voor álle onregelmatige diensten die al gewerkt zijn.Onze 55+ collega’s zijn zeer waardevol voor ons vak. Zij hebben aan de wieg gestaan van alle ontwikkelingen in het Verpleegkundig beroep. Zij bezitten een schat aan kennis en ervaring. En de meesten werken, sinds hun kinderen zelfstandig zijn, weer meer dan parttime of zelfs weer fulltime. Zij zijn vaak het fundament op veel (verpleeg)afdelingen. Maar er heerst momenteel wat onrust op de werkvloer. De plannen voor de nieuwe cao voor UMC’s zijn kenbaar gemaakt en onderstaand voorstel wordt, op zijn zachts gezegd, niet erg enthousiast ontvangen. Zeker niet door onze 55+-collega’s!
De umc’s hebben op grond van vele signalen vastgesteld dat vrijstellingen voor oudere medewerkers van onregelmatigheids-, bereikbaarheids- en aanwezigheidsdiensten en overwerk regelmatig soms ook leiden tot overbelasting van jongere medewerkers, juist in een periode waarin die zeer druk zijn met de zorg voor een gezin. Voor een betere balans stellen de umc’s voor om vrijstellingen voor medewerkers, met inbegrip van academisch medisch specialisten, enkele jaren later dan nu te laten ingaan. Dat zou passen binnen een breed, evenwichtig generatiebeleid dat tegemoet komt aan gerechtvaardigde behoeften van medewerkers in alle leeftijds- en loopbaanfasen. Bron: Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra (NFU)
Wat zijn we aan het doen? Ik dacht dat het de bedoeling was om onze oudere collega’s langer in het arbeidsproces te houden? Deze plannen vallen wat mij betreft in de categorie: ‘Het oude moet eerst op’. Het gevoel dat dit voorstel oproept bij mij en mijn (55+)-collega’s is dat de jongere collega’s moeten worden ontzien dáár waar zij wél vol aan de bak moesten toen zij een jong gezin hadden. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb respect voor alle moeders (ja óók voor vaders) die naast hun drukke gezin met kleine kinderen en hun huishouden ook nog (parttime) werken in de zorg. Ik weet uit eigen ervaring dat het soms lastig te combineren is. De oppas die plots niet kan net op de dag dat jij moet werken is vreselijk. Je kind, dat vlak voordat je naar je nachtdienst moet alles onderspuugt en koorts heeft. Ik ken het, een ramp! Maar werken in de zorg houdt in dat je onregelmatig werkt. Het is een keuze. Het hoort erbij.
Het is een prima voorstel om deze groep te willen ontzien in deze zware jaren. Het is wat mij betreft een theoretische gedachtengang en illusie om te denken dat wanneer deze groep minder onregelmatig werkt, ze de eindstreep fluitend kunnen halen. Want daar is dit voorstel uiteraard op gericht: om mensen gezonder en fitter hun werkbare jaren door te laten komen, nu de pensioengerechtigde leeftijd alsmaar hoger komt te liggen. Ik vind het géén eerlijke keuze om de jongere generatie te sparen door de vrijstelling voor onregelmatige diensten bij onze gerespecteerde 55+-collega’s op te schroeven. De woorden: ‘… enkele jaren later dan nu te laten ingaan’ baart me zorgen. Wat houdt dat in? 59, 60, 65, tot je omvalt? Wie zal het zeggen?
Nee, als je 55+ bent heb je vaak de zorg niet meer voor (kleine) kinderen, ben je misschien wat flexibeler in je tijd. Dat komt vaak al tot uiting op de werkvloer. Deze groep collega’s ruilen zonder grote problemen een dienst met je, werken zonder morren een dag extra wegens ziekte en staan vaak klaar om een ander (privé) uit de brand te helpen. En dit alles terwijl ze zelf vaker last hebben van lichamelijke kwaaltjes. Artrose, rugpijn of migraine. En onderschat de overgang ook niet! Het is geen geheim dat vrouwen rond hun 52ste in de overgang gaan. Opvliegers, hartkloppingen, slapeloosheid (handig in de nachtdienst), hoofdpijn. Het zijn allemaal serieuze klachten. Ook krijgen veel 55+ collega’s te maken met de zorg voor en om hun ouders. Deze groep collega’s zijn vaak ook nog mantelzorger voor ouders of partner. Dus In plaats van onze 55+ collega’s wat te ontzien, zeggen we straks: “Nog een stapje harder graag!”.
In een fijn team ontzien we elkaar op de momenten dat het moet. Over en weer. Moet dit vastgelegd in een CAO, ten nadele van onze oudere collega’s? Nogmaals: ik vind het heel goed om een bepaalde groep werknemers te willen sparen maar niet ten koste van een andere groep!
Als de zorgen om overbelasting van jongere medewerkers een serieus aandachtspunt is dan moeten we wellicht met zijn allen kijken hoe we die overbelasting kunnen aanpakken. We moeten het beroep aantrekkelijker maken, er moeten meer leerling verpleegkundigen worden opgeleid, er moet meer personeel komen, meer geld en middelen. Maar blijf van de verworven rechten van onze oudere collega’s af!
Deze blog is eerder geplaatst op de website Zal me een zorg zijn van verpleegkundige Barbara van Ede.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account