Blog Sandra: 'De wereld is hard'

Oude mensen moeten uit hun serviceflat vertrekken, omdat daar mensen moeten wonen aan wie meer te verdienen valt. De kleine pensioentjes zoeken maar een sociale huurwoning. O, daar is een wachtlijst? Succes! Tja, als er niks aan je valt te verdienen, dan is er eigenlijk voor jou geen ruimte.
Dat is toch afschuwelijk! Een demente vrouw die thuis moet blijven wonen. Zonder huishoudelijke hulp, want ze heeft een man en die heeft handen, dus die kan een poetsdoek vasthouden. Als de vrouw voor de zoveelste keer op het kleed plast, slaat haar man haar. Hij heeft onmiddellijk spijt en schakelt de huisarts in: hij kan niet meer. De huisarts zegt dat dagbesteding geen optie is. Daar is geen geld voor. Als oxazepam goedkoper blijkt dan een psychologenbezoek, grijpt de man het pillendoosje en vertrekt weer naar huis.
Afschuwelijk dat die man met die verdrietige ogen geen hulp kan krijgen. Ondertussen lacht onze staatssecretaris van Volksgezondheid Van Rijn via het acht uur-journaal tevreden mijn huiskamer binnen. Er wordt geld bespaard. En dat heeft Nederland nodig. Tja. 
In een almaar groeiende bevolking kun je gewoon niet iedereen redden; niet iedereen helpen. Maar misschien winnen de sterken het van de zwakken dan, zoals dat schijnt te horen in de natuur. Of misschien worden zwakken wel sterker. Niet helpen is dan ook een vorm van zelfredzaamheid bevorderen. Als ik mijn dochters veters blijf strikken en appel blijf schillen, als ik haar gevechtjes vecht, wordt zij niet groot. Als ik haar mijn hulp ontzeg, wordt ze wellicht handiger en sterker. Misschien ben ik een betere moeder door minder te moederen.

En misschien ben ik wel een betere pleeg als ik minder hulp verleen. Een collega beaamt dit. Hij zegt dat de zorg duur is omdat mensen blijven komen en dat mensen blijven komen, omdat de gezondheidszorg de enige plek is ‘waar mensen nog mogen zeiken’. ‘Zolang wij hun emotionele pijn met zintuigverdovende behandelingen en medicijnen behandelen, blijven die mensen naar ons toe komen,’ is zijn mening. Mijn collega pleit voor een vriendelijk doorverwijzen naar huis. Natuurlijk moeten we pijn wel serieus nemen, zegt hij: ‘Maar dat kan door te zeggen: ik vind het heel erg voor u dat u zoveel pijn hebt!’ Volgens mijn collega is pijn onderkennen genoeg behandeling.

Misschien was het beter als alle verpleegkundigen zakenmannen waren (of zorgverzekeraar of bankdirecteur). Dat we gewiekst en consequent iedereen op dezelfde manier minimale zorg zouden aanbieden, zonder hoofdpijn. Misschien is het tijd om alle plegen om te scholen tot zorgmanagers en gezondheidsdirecteuren. Niks pleister. Visie! Dit ziekenhuis is voor hechten en infusen. Voor tranen en troost probeert u het maar in de kassarij van uw supermarkt. En misschien, als straks alle plegen zorgdirecteuren en gezondheidsmanagers zijn, misschien moet ik dan voor mezelf beginnen. Als warme glimlach, brede schouder, luisterend oor, retro-nurse. Niks te managen. Gewoon even een half uur luisteren naar huilende patiënten. Het is geen evidence based practice; maar het lucht wel op!