Blog Sandra: 'Goed doen'

‘Het is gewoon te druk. Voor administreren. Voor goed scoren. Voor preventie en voor behandeling van al dat wat we niet hebben kunnen voorkomen’.

Dit is nu eens niet mijn stem, maar die van collega’s. Het rommelt behoorlijk aan tafel. We mochten lunchen met directeuren. Met een broodje in de hand, mogen we vragen wat we maar willen en zeggen wat we vinden. Leuke vorm van contact, vind ik. En natuurlijk komt de drukte op tafel. En nee, niet per se dat we daar heel moe van worden. Niet eens zozeer dat we gefrustreerd naar huis gaan. Nee, we hebben het over de kwaliteit.

Op mijn afdeling heb je reumatologie en oncologie. En oncologie bestaat dan weer uit hematologie, chemokuren (dagopnames en klinische kuren), mammaoperaties en interne oncologie. Dat is nogal wat om allemaal te leren, merk ik, ‘reumaverpleegkundige’. Ooit begon ik op de longafdeling en volgde een pulmonologie-opleiding. Toen ging ‘long’ samen met ‘reuma’ en leerde ik de reumatologie. Toen ging ‘long’ scheiden van ‘reuma’ en was ik ineens een reumazuster. Met de reuma (onbeduidend, klein klinisch onderdeel van het ziekenhuis) verhuisden we. Eerst naar het daghospitaal en nu dus naar de oncologie.

Ik wil absoluut niet klagen. Ik heb weer van alles te leren. Wat me trok in ‘long’, vind ik ook weer in de oncologie. Elke dag leer ik nieuwe dingen. Inmiddels werk ik alweer een jaar op oncologie. Ik weet al veel wél, maar mogelijk nog veel meer niet. Ondertussen komen er wel echte, zieke patiënten onder mijn vleugels. En ik ga daar toegewijd en kritisch mee om. Ik vraag expert-collega’s en google me een hoedje. Toch blijk ik af en toe belangrijke dingen te hebben vergeten. Nou ja, vergeten… ik wist niet dat ze gedaan moesten worden. Ik ken nog niet de details.

Waar wil jij naartoe in je loopbaan? Kom naar de workshop ‘Mijn toekomst in de zorg’ op de Nursing Experience op 6 en 7 december. Schrijf je hier in >>

En daar gaat het over aan de directeurstafel. Dat we graag willen. Dat we onze verantwoordelijkheden kennen. En voelen ook. Maar dat we niet de mogelijkheid hebben om alles tot in de puntjes waar te maken. Onder werktijd is weinig tijd over voor verdiepen. Dat moet dus thuis. Hoe garanderen we de kwaliteit? Wij hebben een topklinisch ziekenhuis met daarin een gespecialiseerd oncologisch centrum. Wij bieden een vlotte onderzoeksfase, operaties, chemokuren en immunotherapieën, bestralingen, uitleg, behandeling van complicaties, psychische steun, stervensbegeleiding, we hebben een hematologische intensive care. Er is geen ‘nee’ te koop. Althans, niet in de mogelijkheden voor patiënten. Maar ik voel af en toe wel een ‘nee’ of in ieder geval een ‘o jee’ in mijzelf. Ik wil het goed doen. Ik wil mijn topklinisch ziekenhuis recht doen. En met mij dus vele anderen, zo blijkt hier aan tafel. Nieuwe, onervaren collega’s roepen om hulp.

Eén van de directeuren vermoedt hardop dat functiedifferentiatie wel eens een toverwoord zou kunnen zijn in ons verhaal. Experts die een groot deel overzien, iets lager geschoolde of gekwalificeerde verpleegkundigen die artsenvisites lopen, verpleegtechnische activiteiten uitvoeren, medicijnen toedienen en dan weer bijvoorbeeld helpenden om te zorgen. Een expert dus voor de lichamelijke zorg en aandacht. Een andere expert voor het uitvoeren en evalueren van medisch beleid. En daar bovenop een expert die alles weet en in goede banen leidt. Wat we daarvan vinden, vraagt de directeur…