Collega als moeder

Zorg, die op jouw afdeling wordt gegeven. In de vorm van zuurstof, sonde, of postoperatieve zorg?
Ineens veranderen de rollen. Is jouw collega niet meer verpleegkundige maar verandert haar rol in die van mamma. Een net zo bezorgde en verdrietig mamma als ieder ander wanneer haar kind opgenomen wordt.
Laatst nam ik het kindje van mijn collega op. Het kindje was al een week ziek met koorts en dronk nu heel slecht. Mijn collega was die dag aan het werk en ik kreeg haar man aan de telefoon. Hij zat met de baby op de eerste hulp. Hoe gaan we dit doen, dacht ik, denkend aan mijn professionaliteit. Ik vond het best lastig. Zij kende natuurlijk het hele reilen en zeilen van de afdeling, maar haar man niet. Toen ik het kindje zag, besloot ik om toch gewoon uitleg te geven tijdens mijn handelingen. Al snel merkte ik wel dat mijn collega haar man op de eerste hulp had voorbereid. Omdat het die dag heel druk was zei ik tegen de ouders dat ik geen kans zag om een anamnesegesprek te doen. Ik weet dat het niet de bedoeling is dat ouders zelf de anamnese invullen, maar mijn collega zei dat ze het geen probleem vond.
Het was inmiddels al het einde van mijn dienst; en omdat ik daarna vrij was heb ik niet meer voor ze gezorgd. Toen ik mijn collega weer zag, vroeg ik haar hoe het allemaal was verlopen. Het kindje was al snel weer naar huis gegtaan en het was goed gegaan. Maar stel dat het niet goed gaat. Dat bijvoorbeeld de moeder niet tevreden is over de zorg. Dat lijkt me als zorgende collega heel moeilijk om te horen te krijgen. Dan worden de teamleiding ingelicht en begint al gauw het roddelcircuit. En dan zit je ineens in een rollenconflict. Want van een moeder verlies je het altijd, een collega of niet. Dat is tenminste mijn ervaring.

Heeft het zorgen voor een collega jou ooit in moeilijkheden gebracht? Wat doet het met jou persoonlijk?