Op mijn afdeling ligt een fonkelnieuw boekje. Het is prachtig en staat vol ziekenhuismedewerkers met een stralende lach. Het boekje geeft een goed gevoel. Over mijn ziekenhuis. Tot we in de pauze eens rustig de tijd nemen om te zien waar deze glossy over gaat.
Dan blijkt het blinkende boekje de titel ‘Gedragscode’ te dragen. Op één of andere manier is die titel in strijd met de lachende collega’s. Gedragscode? Het voelt als het plan van een strenge nanny uit het programma Eerste hulp bij Opvoeden. Les één: basisregels stellen. Zo laat doen we dít. Doe je het niet, dan staat dáár het strafkrukje! Maar wij zijn toch geen kinderen? Ik blader langs de vrolijke foto’s en lees dat we voortaan integer moeten zorgen. Zonder discrimineren.
‘Maar dat déden we toch al?’ roep ik verontwaardigd. ‘Misschien,’ antwoordt mijn leidinggevende. ‘Maar het is nu niet meer vrijblijvend.’ Eventueel kunnen sancties volgen als ons gedrag níet verloopt volgens de code.
Collega’s voelen zich op hun vingers getikt. Wij doen alláng wat dit boekje predikt. Wij zijn toch lief en trouw? Wij zijn kritisch en geven feedback! Hoewel. Ik werk ook wel eens op de redactie van Nursing. Dáár werken ook zeer integere, lieve, trouwe mensen. Maar die zijn vriendelijk én duidelijk. Die mopperen niet achteraf maar recht in je gezicht. En mopperen is er geen mopperen, maar leren. Leeradviezen en complimenten vliegen je om de oren. Niet altijd gemakkelijk, maar wel duidelijk. Niks roddelen en niet werken met ‘wel aardig’ resultaat. Bij Nursing wordt van iedereen het állerbeste verwacht én gevraagd. En dáár kunnen ik en mijn verpleegcollega’s toch nog wel van leren.
Zolang het béter kan op een afdeling, moeten we elkaar daarop blijven wijzen. Waarom mag zorg minder perfect worden aangeleverd, dan de nieuwste Nursing?
Wat vind jij? En heb je nog een goede feedbacktip voor collega’s?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account