Dagboek Turkije

22 mei 2006, Maastricht

Het vertrek

Het is nu maandagmiddag, veertien uur voor ons vertrek, bezig met de laatste voorbereidingen om aan deze trip te kunnen beginnen. Vorige week hebben we in het ziekenhuis onze generale repetitie van de presentatie gehad. Het ging goed! En nu maar hopen dat het net zo goed gaat in Izmir als in Maastricht.

Voor twee van ons is deze dag nog een zware dobber, aangezien we nog een vroege dienst hebben. Dus veel tijd voor pakken, voorslapen, opruimen, poetsen, zonnebrand pakken, presentatie nogmaals oefenen en zorgen dat de partner goed voorzien is hebben we niet meer….dus je begrijpt het al, een goede voorbereiding is het halve werk, zeggen ze!
Dus de spanning stijgt behoorlijk…

Morgen, dinsdag de 23e,  gaan we eindelijk de lucht in, alhoewel dat voor Alexa een schrikbeeld is (eerste keer vliegen), we laten het ziekenhuis dan even voor wat het is.  We moeten morgen “lekker” vroeg op, alleen net iets eerder dan voor een vroege dienst…, ja, ja, om 04.00 uur lopen onze wekkers af, zodat we bepakt en bezakt in Düsseldorf aankomen, nog net op tijd

voor een derde kopje koffie. Via München gaan we naar Izmir, waar hopelijk het Turkse zonnetje ons welkom heet.

Alexa, Anke en Chantal 

24 mei 2006, Izmir

Aankomst 
Woensdagochtend, half negen. Alledrie zijn we om 5.30 uur gewekt door de eerste Turkse zonnestralen die door ons raam naar binnen schenen.

Gistermiddag om 16.30 uur hebben we ons gemeld bij de receptie van het hotel in Izmir; we hadden een hele lange dag achter de rug.
De dag begon dus om 4.00 uur en we zijn om 4.45 uur op weg gegaan naar Düsseldorf. De reis verliep vlotter dan gedacht tot aan de parkeergarage, want na een half uur dolen vonden we dan eindelijk een miniparkeerplaats.

De vlucht naar Izmir had een tussenlanding in München, waardoor we dus tweemaal hebben mogen genieten van een opstijging en twee zeer tergend langzame landingen…

Alexa heeft het overleefd, dankzij de steun en toeverlaat van haar trouwe handbagage, waar ze zich klemmend aan vast heeft gehouden.

De busreis was even spannend omdat er geen woord Duits of Engels gesproken werd, het was namelijk een inheemse busmaatschappij. In goed vertrouwen hoopten wij erop dat we bij het juiste hotel zouden arriveren. Het is dus gelukt, we vertoeven in een stadse omgeving die aan zee grenst, heel apart.

Gisteravond hebben we de omgeving verkend, nadat we de receptionist van het hotel de oren van het hoofd hadden gevraagd. We zijn natuurlijk eerst op zoek gegaan naar een internetcafé, zodat we op tijd onze avonturen en foto’s kunnen doorsturen.

Verder hebben we lekker even genoten van het avondzonnetje aan de boulevard.Na een hapje en een drankje (die voel je met dit weer) hebben we snel ons bedje opgezocht.

Vandaag staat het ziekenhuisbezoek op de planning en zien we onze twee medestudenten die gisteravond pas zijn vertrokken vanuit Schiphol. We zijn benieuwd wat deze dag gaat brengen. We houden je op de hoogte!

Alexa, Chantal en Anke

25 mei 2006, Izmir 

Ziekenhuis

We hebben onze tweede dag er bijna op zitten. Nadat we vanochtend eerst opgeladen hebben in het mooie zwembad en de heerlijke sauna, waren we klaar voor onze eerste trip naar de “Nursing school” en het academische ziekenhuis in Izmir.

Eenmaal aangekomen bij de school hebben we onze medestudenten gevonden. Samen werden we hartelijk ontvangen door studenten en docenten van de Nursing school. We kregen een rondleiding door het academisch ziekenhuis. 

We hebben gekeken op een volwassen afdeling, namelijk gynaecologie/obstetrie, en de kinderafdeling. Het was erg interessant om in hun “keuken” te mogen kijken en het heeft een behoorlijke indruk op ons gemaakt. Op het gebied van onder andere hygiëne, privacy en  personele bezetting wijkt de Turkse standaard af van de Nederlandse standaard.

Dat wil niet zeggen dat alles bij ons beter geregeld is, want de verpleegkundige overdracht vindt aan bed plaats bij de te overdragen patiënten. Op die manier weet degene die de dienst overneemt een gezicht bij elke patiënt, aangezien 1 verpleegkundige verantwoordelijk is voor de zorg van ongeveer 15 patiënten voor een dienst van 12 uren (in plaats van de in Nederland gebruikelijke 8-urige werkdag).

Morgen gaat ons congres van start!

Anke, Chantal en Alexa

26 mei 2006, Izmir

Het congres

Het harde werken is nu echt begonnen: het studentencongres is van start gegaan. Dit congres is georganiseerd vanuit de stichting ENNE (European Network Nursing Education) en de deelnemende landen aan dit congres zıjn Italıë, Finland, Tsjechıë, Spanje, Turkije en Nederland.

Vanochtend om 9.00 uur is de conferentıe begonnen. We zıjn hartstikke goed ontvangen en hebben een welkomstwoord gekregen van de directrice van de opleiding. Nadat elk land zich gepresenteerd had was er een lunchpauze, waarin we nog even van de Turkse zon hebben kunnen genieten.

’s Middags waren er twee groepsdiscussies volgens het principe van probleemgestuurd onderwijs (PGO), aangezien de deelnemende landen aan ENNE werken met PGO in hun onderwıjssysteem. De onderwerpen waren cultuur en gezondheidszorg in de verschillende deelnemende landen. Verder hebben we een begin gemaakt met de verschillen tussen de verpleegkunde-opleidingen en het beroep van verpleegkundige in de bovengenoemde landen.

Door gesprekken met elkaar te voeren zijn we erachter gekomen dat best veel punten overeen komen, maar dat er ook grote verschillen zijn. Deze zijn onder andere waar te nemen op financieel gebied, zowel voor studenten (op het gebied van financierıng van de studie) en voor patiënten (op het gebied van zorgverzekeringen). Hier kunnen uitgebreide discussies over gevoerd worden. Er zijn zeven discussiegroepen die morgen hun bevindingen aan elkaar zullen presenteren.

Bussiness is now finished, it’s time for the cocktailparty on a boat.
We hopen op lekkere, verfrissende cocktails met een Turks hapje, zodat we morgen kunnen knallen met onze presentatie.

Alexa, Anke en Chantal

27 mei 2006, Izmir

De presentatie

Geweldig cocktailfeestje gisteravond. Alleen:  cocktails, die waren er niet. Het Turkse bier heeft ook zeer goed gesmaakt.

Vandaag was de grote dag, de presentatie, maar eerst hebben we nog deelgenomen met de laatste groepsdiscussie met als onderwerp de verpleegkundige opleiding. Hier kwam naar voren dat op Europees gebied veel verschil is in het curriculum.

We hebben aan den lijve ondervonden dat het heel moeilijk is om de verschillen aan elkaar duidelijk te maken doordat in de Engelse taal bepaalde termen, die bijvoorbeeld in Nederland wel voorkomen, niet bestaan. Je praat dan al snel in al snel in algemene termen. Een aantal landen heeft geen niveauverschil binnen de verpleegkundige beroepsgroep.

Het is ons opgevallen dat alle presentaties met behulp van de powerpoint voorgelezen werden, terwijl wij geleerd hebben om een presentatie te vertellen met, zonodig, behulp van steekwoorden. We zijn goed uit de verf gekomen!

Later op de avond hadden we een gala-diner. Traditionele dansen en werden hier gedemonstreerd en aangeleerd. De overige landen moesten ook iets van hun cultuur laten zien…
Uit moed der wanhoop hebben we ze een kinderliedje met een dansje geleerd…

Chantal, Alexa en Anke

28 mei 2006, Izmir

Afscheid

Het is zaterdag en dus geen congresdag meer. We hebben een boottocht gemaakt naar een drietal eilandjes. We keerden moe, verbrand en voldaan terug naar het hotel.

Morgen verlaten we Izmir met veel mooie herinneringen en nieuwe ervaringen, die we in onze toekomstige professie kunnen gebruiken. Nu eerst nog afstuderen en dan zullen we over vijf weken gediplomeerde verpleegkundigen zijn.

Bedankt voor het meelezen!
Anke, Alexa en Chantal