De dokter bellen...

Met grote verbazing en (helaas) toch wel enige herkenning volg ik het programma Zembla . Een tweetal arts-assistenten vertelt uitgebreid over hun ervaringen m.b.t. tot hun bazen. Want hun bazen zijn de mensen die hen uitbuiten, maar tegelijk ook beoordelen. Mensen bij wie ze een wit voetje willen halen, niet willen falen.

Een conclusie die getrokken kan worden na het onderzoek van Jelle Prins, die deze feiten aan het licht bracht, is dat de werkdruk te hoog is. Arts-assistenten zijn de mensen die het ziekenhuis draaiende houden, veel verantwoording hebben en oververmoeid zijn. De baas bellen en om supervisie vragen is niet voor iedereen even makkelijk. Er heerst een cultuur waarin het niet op prijs wordt gesteld wanneer je de baas belt, want dan zou hij/zij je wel heel erg dom kunnen vinden. En dat wordt natuurlijk straks meegenomen in je beoordeling. Bovendien: had je dat niet al moeten weten…? Eigenlijk te absurd voor woorden, maar ook iets wat ik herken. Met de kinderartsen waar ik nu mee werk klikt het goed en heerst die cultuur niet, maar tijdens mijn stages in verschillende instellingen.

Zijn er ook verpleegkundigen die schromen om een arts te bellen, vraag ik me af. Ik heb dat helemaal niet, al heb ik een keer een vervelende situatie meegemaakt. Ik had nachtdienst als oudste en er lag een mevrouw op sterven, die steeds meer achteruit ging. Na een laatste rondje vond ik het tijd om de arts te bellen:
‘Ikdenk dat het niet lang meer zal duren voordat ze overlijdt. Ik denk ik bel maar vast dan kun je op je gemak komen’,  zei ik tegen een arts die uit huis was.

‘Oh, ga je nu ook al prognoses doen?’,  bromde de arts nukkig. ‘Als ze om half drie nog niet dood is, bel je me maar terug’. Het was tien voor twee. Nog geen minuut nadat ik neer had gelegd blies mevrouw haar laatste adem uit. Ik weer bellen. Ja, de arts kwam dan nu wel, maar ik had natuurlijk wel een vervelend gevoel… Schroom jij wel eens om een arts te bellen?