Een verpleegkundige ziet er goed uit

Een verpleegkundige met tatoeages en piercings loopt ons kleedhok binnen. Haar zwart opgemaakte ogen kijken streng om zich heen. Het gesprek dat gaande was, valt stil. Tien minuten later komt het meisje de teampost binnen. Van die tatoeages ontbreekt ieder spoor nu ze er een wit uniform overheen draagt, net als de rest. Haar wilde, rode lokken heeft ze bij elkaar gebonden in een staartje. Op een wenkbrauw- en oorring na, is ze toch precies als ik.

Een jongen met laaghangende broek komt stage lopen. Net als thuis, draagt hij ook de broek van zijn verpleegkundige uniform tot halverwege zijn billen. Dat is laatste mode, maar mijn collega zegt dat dat niet kan. En hij sjokt zo, valt haar op, dat moet ook anders. Ze doet voor hoe hij zijn voeten op moet tillen.

Stel je voor: een verschrikkelijk lieve, nieuwe zuster stelt zich voor. Ze heeft geen blank, zwart of geel huidje maar is voor de gelegenheid eens blauw. Ze lacht vriendelijk en blijkt onmiddellijk heel oprecht en spontaan. De blauwe collega (blauw haar, blauwe huid, blauwe nagels en blauwe tanden) doet patiënten even naar adem happen, maar dat mag op een longafdeling. Al snel voelen patiënten dat deze blauwe dame hun levens weloverwogen en kritisch redt. De blauwe collega staat haar mannetje tijdens de artsenvisites en schrijft prachtige, concrete rapportages. Niemand heeft wat op haar aan te merken, behalve dan op haar gekke kleur.

Vanwege hygiëne moet ik mijn sieraden missen, haren binden en mij kleden als mijn collega’s in uniform wit. Vanwege fatsoensnormen moet ik mij gedragen als een rustige, geduldige en vriendelijke verpleegkundige. Ik hoor niet over eigen problemen te spreken met patiënten en mag niet grunten tijdens het wassen. Een goede verpleegkundige kent en leeft naar de protocollen, huilt thuis en verdraagt alles.

Kan jij helemaal jezelf zijn op je werk?