Gastblog: 'De stress neemt toe en ik voel me schuldig'

‘Wat ruikt dat lekker zuster!’ Zegt de hoogbejaarde mevrouw Mulder. ‘Mijn moeder maakte vroeger ook altijd draadjesvlees en daar smulden wij als kinderen altijd van. We waren gek op haar zelfgemaakte draadjesvlees. Leeft mijn moeder nog zuster?’ ‘Ik kom zo bij u terug mevrouw Mulder, ik moet even iemand op het toilet helpen.’ Kleinschalig wonen voor dementerende bewoners. Een prachtig concept, helaas komt het door de bezuinigingen steeds minder goed uit de verf. De regering wenst dat de kwaliteit van zorg gelijk blijft bij de inzet van minder personeelsleden.

Huiselijke sfeer in weinig tijd

Die dag begin ik in mijn eentje, mijn collega is ziek. Ik sta alleen op een groep van acht bewoners. Er wordt van mij verwacht dat ik de bewoners verzorg en dat ik tegelijkertijd zorg voor een prettige en huiselijke sfeer. Er zijn mensen die intensieve zorg nodig hebben. Waar haal ik de tijd vandaan? De stress slaat zich om me heen. Hoe ga ik dit voor elkaar krijgen vandaag? Alleen? Het wordt een race tegen de klok. Hoe bied ik al deze lieve mensen waar zij recht op hebben? Warme zorg, een knuffel en een luisterend oor?

Verzorgenden laten zich te veel leiden door de klok, denkt verzorgende ig Iris Workel. Met haar project ‘Weg met de klok!’ werd ze genomineerd voor een V&VN Zorgaward. Lees meer >>

Samen met de bewoners de was doen en wat kleine huishoudelijke taken en ondertussen een praatje maken met elkaar. De krant lezen onder het genot van een kopje koffie. Samen herinneringen ophalen van vroeger of de dag door nemen. Tijd, geduld en aandacht is zo belangrijk voor deze doelgroep. Er draait een muziekje met ouderwetse liedjes en sommige bewoners neuriën mee.

Even de warmte terug

Samen met de bewoners wordt de maaltijd verzorgd. Mevrouw Zwart snijdt de worteltjes en meneer Arends schilt de aardappelen. Het gaat er gezellig aan toe. De geuren van laurierblad, kruidnagel en draadjesvlees vullen de huiskamer en doen denken aan toen. Toen moeder vroeger stond te koken bij het fornuis. De beleving van de bewoners is alles wat telt. Een kleine stap terug naar hun vroegere ik. Heel even komt de warmte terug in hun leven. Dit is hoe het zou moeten zijn. 

Tekort schieten

Heel even maar want zo ineens is het verdwenen en gaat het weer over naar de orde van de dag. Drukte en chaos nemen het over. Na een dag werken toets ik de code in en verdwijn ik in de lift. Er is weer een dag voorbij en ik voelde me opnieuw tekort schieten. Het maakt me zo verdrietig. Zal het morgen anders zijn?

Lees ook de gastblog van verzorgende John, waarin hij een mooi laatste moment met de cliënt deelt: ‘De laatste sigaret’ >>