Gastblog: 'Ik ben bespuugd, omdat cliënten zich niet veilig voelen'

Twintig jaar geleden maakte ik de keuze om in de zorg te gaan werken. Omdat ik het belangrijk vond om de mensen die ons land hadden opgebouwd te helpen met dat wat zij niet meer konden. Omdat ik altijd gefascineerd ben geweest door verhalen van vroeger en omdat ik werken met mensen in alle soorten en maten belangrijk vond. Ik was 17 jaar toen ik met mijn opleiding begon en na mijn achttiende deed ik ervaring op door stages en vakantiewerk. Waren die ervaringen altijd leuk? Nee, zeker niet. Hard werken, niet altijd waardering krijgen en soms zelfs regelrecht uitgescholden worden. Maar altijd was daar de liefde voor het vak, mijn hart voor de mensen. Altijd gebeurde er wel iets waardoor ik wist: hier doe ik het voor. Ooit ging ik wandelen met cliënten, naar de kermis of gewoon buiten in het park. Ooit nam ik boodschappen mee van thuis om op het werk een toetje te maken met de cliënten die dat leuk vonden. Ooit was de zorg het mooiste vak wat er bestond voor mij.

Toen werd ooit nu…

Na enige omzwervingen werk ik nu al een aantal jaren in de nachtdienst op een afdeling voor dementerende ouderen. Ouderen die door acute situaties niet meer thuis kunnen wonen. Een zogenaamde ‘crisis en interventie afdeling’ dus. In de praktijk komt het er op neer dat er behoorlijk wat wisselingen zijn in de cliëntengroep. Dat de zorg rondom cliënten steeds complexer wordt, omdat mensen langer thuis blijven wonen en ze dus ‘slechter’ bij ons komen.

Er is een gratis app voor verzorgenden en verpleegkundigen die in de nachtdienst werken. Met slaaptips en handige recepten. Lees meer

De agressie is drastisch toegenomen, net als de werkdruk door allerlei taken en werkgroepen die gemaakt en onderhouden moeten worden. Nu staan we voor de situatie dat er bezuinigd moet worden. Alweer, nog meer. Waar ik eerder de ervaringen van vroeger soms moeilijk vond, nu denk ik met weemoed terug aan die tijd. Wandelen met bewoners? Ja, het wordt van ons verwacht. Poetsen? Ja, dat moet ook gebeuren. Maar ondertussen moeten er 24 cliënten verzorgd worden met 4 personen.  Wassen, aankleden, medicatie delen, ontbijt maken en uitdelen. Ondertussen komt er een nieuwe cliënt op de groep, de arts staat al klaar dus je moet haast maken. Mensen die niet zelfstandig kunnen eten zullen dus moeten wachten. Wanneer moesten we ook alweer gaan wandelen?

Soms heb je als verzorgende het gevoel dat je alleen maar aan het racen bent tegen de klok. Toch zijn er manieren om de tijdsdruk minder te voelen. Klik hier voor 8 tips

Oh ja, en de vloer op kamer 30 moet ook dringend worden gedweild want daar is een ongelukje gebeurd. Laat meteen even alle kranen op de afdeling lopen vanwege de legionella. Heeft de nachtdienst de bestelling eigenlijk al gemaakt? Want er zal ook gegeten moeten worden en de bestellijst moet voor 10 uur in de keuken zijn. Helaas zijn zulke dagen geen uitzonderingen. Maar hebben we elke dag opnieuw zo’n dag.  De werkzaamheden variëren, maar iedere dienst is druk.

Als verzorgende wil ik tijd voor de mensen hebben, en hen de één-op-één aandacht geven die psychologen voorschrijven. Wél een stukje lopen met een cliënt, zodat hij langer op de been blijft. Helaas, het zit er niet meer in.

En nu?

Drie weken geleden ben ik met de tranen over mijn wangen rollend na de nachtdienst naar huis gereden. Negen cliënten zaten al op en bij geen van die negen had ik het idee dat ik ze heb kunnen geven wat ze nodig hadden. Omdat ik overal te laat kwam, omdat mensen al zoekende waren en vanuit frustratie boos.

Ik heb last van m’n schouder, waarschijnlijk omdat ik te veel en te zwaar til, omdat ik mijn collega’s niet nog extra wil belasten. Ik ben geslagen en geknepen, bespuugd en uitgescholden, doordat cliënten zich niet veilig voelen en zich opgesloten en afgescheept voelen. Soms voel ik me, buiten gruwelijk tekort schieten, ook niet veilig op mijn werk. Ik weet dat dit voor al mijn collega’s geldt.

Als verzorgende kun je algauw je lijf meer kwaad dan goed doen tijdens het werk. Klik hier voor 7 valkuilen bij het tillen en verplaatsen van de cliënt

Mijn collega’s, stuk voor stuk prachtige mensen, ieder met hun eigen kwaliteiten en de beste zorg leveren die ze, met alle opgelegde beperkingen nog kunnen geven.  Wat als ‘wat vroeger ooit was’ nooit meer terug komt? Als de politiek ervoor kiest om de zorg nog meer uit te hollen? Wil ik dit dan nog wel? Maar, als mijn collega’s en ik het niet meer willen doen? Wie dan wel?

De zorg is nog steeds het mooiste vak voor mij, ik weet alleen niet of ik toch maar moet gaan kiezen voor een vak dat niet mijn mooiste vak is. Want daar word ik waarschijnlijk minder verdrietig van.

Misschien in de toekomst, ooit…

Gelukkig ervaren nog veel verzorgenden en verpleegkundigen mooie momenten met hun cliënt met dementie. Klik hier voor 15 prachtige anekdotes uit de dementiezorg >>