Gastblog pesten: ‘Ze zette het hele team tegen me op’

Ik merkte het eigenlijk al op de allereerste werkdag op mijn nieuwe afdeling. Een van mijn nieuwe collega’s keek me niet aan, gaf geen hand om zich voor te stellen en meed overduidelijk contact. Vreemd, vond ik. Maar vrouwen reageren wel vaker afgunstig op mij en op elkaar, dus ik liet me er niet door uit het veld slaan.

Ik had echt zin in mijn nieuwe baan. Ik toonde dan ook veel initiatief, bracht tijdens de teamoverleggen vaak nieuwe ideeën in. Maar al gauw merkte ik dat dat door het team niet werd gewaardeerd. Er werd over me geroddeld. Ook via mijn werkbegeleiders hoorde ik dat het gonsde over mij. Ik kon niets goed doen en zou het ‘te hoog in mijn bol’ hebben. Aanstichtster was ‘die ene’ collega die me al negeerde vanaf de eerste dag. Toen ik aan het woord was tijdens een teamoverleg beet ze me toe dat ik moest ‘dimmen’. Later hoorde ik van mijn leidinggevende dat diezelfde collega bij haar was geweest om te vragen wat ik ‘voor godsnaam’ voor iemand was.
Het geroddel werd steeds erger. Als ik ergens binnenkwam viel het stil. Er werden allerlei zaken verdraaid, om mij maar in een kwaad daglicht te stellen. Natuurlijk werd ik steeds onzekerder. Ik begon fouten te maken in mijn werk, omdat ik de hele dag door zo zenuwachtig was. Ik werd betrapt op een medicatiefout, uitgerekend toen die ene collega de controle deed. Nu had ze nóg meer munitie om mij zwart te maken.

Er was niemand die tegen die collega inging. Niet vreemd, het was nogal een dominant figuur, zo’n typische ‘grote bek’ met een onbeschrijflijk grote invloed op het hele team. Ik weet bijna zeker dat anderen ook last van haar hadden, maar niemand zei er iets van. Ging je tegen haar in, dan lag je er binnen no-time zelf ook uit. En als nieuweling haal je het niet in je hoofd om daar met anderen over te beginnen. En mijn leidinggevende? Dat was gewoon een enorme loser, die ook niet durfde op te treden tegen die persoon. Toen ik eenmaal doorhad dat ik van haar geen steun hoefde te verwachten, ben ik dan ook vertrokken.

Het erge is dat ik tijdens het gepest begon te twijfelen aan mezelf. Was ik echt zo arrogant? Maar nee. Ik weet nu dat ik niets verkeerd deed. Ik was geknipt voor deze functie, kon het niveau makkelijk aan, had veel moeilijker werk gedaan. Ik begon heel enthousiast aan deze nieuwe job, toonde veel initiatief, maar één collega kon dat niet van mij hebben en verpestte alles voor me. Ik ben ambitieus, wilde gewoon dat we de best mogelijke zorg bieden en stelde daarmee de ingesleten gang van zaken op de afdeling aan de kaak. Ik weet nu dat ik waarschijnlijk als bedreigend werd gezien. Voor die ene collega, maar misschien ook voor de veilige afdelingscultuur die er heerste. Verandering is eng.
Ik weet dat dit niet de enige plek in de zorg is waar dit gebeurt. Er wordt verschrikkelijk veel geroddeld in de zorg. Dat men niet tegen verandering kan, dat er jaloezie is, dat je niet te ambitieus moet zijn, niet met je kop boven het maaiveld uit moet steken. Dat had ik in eerdere banen ook al wel gemerkt. Misschien komt het omdat in de zorg grotendeels vrouwen werken? Ik heb geen idee. Maar zo erg als op deze plek had ik niet eerder gezien. Hier was ik niet tegenop gewassen. Mij heeft het allemaal erg beschadigd. Ik heb nog lang wraakgevoelens gehad, maar die heb ik inmiddels laten varen. 
Tegen collega’s die dit lezen wil ik zeggen: zie een nieuweling niet als bedreiging maar als aanvulling. Kleineren en zwart maken zijn hele slechte eigenschappen. Oordeel niet te snel, en vul niet in voor een ander. Hoor je een gerucht over iemand, vraag het dan altijd na. Om misverstanden te voorkomen. Want ook al lijkt roddelen misschien onschuldig, je kunt er iemand écht mee beschadigen.

Komt dit verhaal je bekend voor? De korte versie van Jacquelines verhaal werd geplaatst in Nursing juli-augustus 2014, in het artikel over pesten op het werk.

Is roddelen nou pesten of niet? En wanneer is het plagen, en wanneer pesten? 3 feiten over pesten: wat is het nou precies? Lees meer>>>