Het bed boven het bureau

Door de kredietcrisis komen de banen van werknemers in het drang, maar verpleegkundigen hebben de meeste kans op baanbehoud. Wij plegen zijn gewoon harder nodig dan ooit! Mensen worden ouder, de zorg wordt complexer.

Toch wordt ook in de zorg bezuinigd. De zorg wordt hard getroffen. Zo ook onze afdeling. Openstaande vacatures worden niet vervuld en voor de mensen die weggaan komen geen nieuwe mensen.

En dus wordt het al met al niet beter op. Natuurlijk mag ik blij zijn dat ik een baan heb, maar er zijn ook reden genoeg om te staken, zoals collega Sandra eerder al schreef. En dat ons vak ook niet echt populair is (of wordt gemaakt?) onder de jeugd, helpt niet echt mee.

Toch houd ik als geen ander van dit vak. Ik kan er alles in kwijt, mijn creativiteit, mijn drang om te ‘zorgen’, mijn empathisch vermogen en mijn vermogen tot observeren (en dan vooral of een patiënt wel of niet lekker in zijn vel zit).

Ik zie me ook niet snel iets anders doen, ik ben een pleeg in hart en nieren en daar bedoel ik mee: een pleeg die het bed boven het bureau verkiest.

Helaas wordt het werk steeds minder leuk door omstandigheden als bezuinigingen. Wordt er meer gevraagd in minder tijd, en meer door minder personeel. Er wordt bezuinigd op kwaliteit, iets wat naar mijn idee nooit zou moeten kunnen. De mensen op de vloer worden het hardst getroffen.

En altijd vraag ik me dan af: wat zou er gebeuren als ik aan het bureau zat? Daar waar de beslissingen worden gemaakt, over de koppen van de mensen op de vloer. Zij die het dagelijks moeten uitvoeren hebben de minste inspraak. Zo kan de goed bedoelde boodschap van zuster Florence toch nooit bedoeld zijn? Al bleek die ook meer administrateur dan verpleegkundige.

Door de kredietcrisis komen de banen van werknemers in het drang