Mopperende cliënten

‘Hallo vakantieganger, ben je er weer?’ Zo begroette mijn eerste cliënt me vrolijk, toen ik na drie weken weer aan het werk mocht. Ja inderdaad, ‘aan het werk mocht’, want ik heb het nog steeds erg naar mijn zin in mijn werk. Als ik het nieuws van de afgelopen dagen mag geloven ben ik een van de weinigen. Ruim 12% van de verzorgenden en verpleegkundigen die ontslag nemen, geven als voornaamste reden de te hoge werkdruk op.

Nu heb ik met een parttime baan niet zoveel te klagen. Ik werk 18 tot 22 uur per week. Dat geeft voldoende ruimte voor rust en ontspanning, alhoewel ik nu mijn partner al hoor zeggen: ‘En al die nevenactiviteiten dan?’ Tja, ik kan het ook niet helpen dat ik veel dingen leuk vind en snel ‘ja’ zeg als er een beroep op me wordt gedaan.

Mijn eerste dienst afgelopen zondag was een heel rustige. Mijn beschikbaarheiddienst startte om 17.00 uur en mijn eerste geplande cliënt verwachtte mij tussen 20.00 en 21.00 uur. Lekker om zo te kunnen beginnen. Dan kan een oproep van de Zorgcentrale om half drie ’s nachts er ook nog wel bij: een verstopte verblijfskatheter bij een mannelijke bewoner van een verpleeghuis in de regio.

Voordat je ter plaatse bent, gaan er gauw twintig minuten overheen. En dat was voor meneer nu net te lang. ‘Ben je daar eindelijk? Ik heb wel een half uur liggen wachten. Het is geen stijl! Ik had beter naar de dokter kunnen gaan!’ Het kostte me behoorlijk wat moeite om uit te leggen dat wij van thuis moeten komen en dat we daar nou eenmaal ook tijd voor nodig hebben. Mijn opmerking: ‘Als u naar de dokter wilt, dan zult u tot morgen moeten wachten’, bracht hem wat tot rust. Nog namopperend liet de man mij mijn werk doen.

Nee, ik laat me door mopperende cliënten niet meer zo snel van de wijs brengen. Zeker niet als ik net vakantie heb gehad.