Als goede moeder stoot ik mijn baas wel eens voor het hoofd. Ik werk fanatiek mijn 24 uren, maar ik twijfel altijd over de inzet van de resterende 144 uur. En juist die twijfel maakt dat ik al een paar jaar functioneer op precies hetzelfde niveau.
Is het slim om aan kinderen te beginnen? Want dan lever je, als vrouw, meer in dan je strakke, zo bekende lijf. Je hele gevoelsleven gaat wankel- en wiebelen. Voortaan is het kiezen tussen een goede moeder zijn of een tevreden baas hebben. Want als ik mijn dochter al veel moet missen door werkdagen, dan wil ik wel eens thuisblijven van een vergadering. Mijn baas verwart dan mijn goede moedermanagement met desinteresse of een slechte inzet.
Ik heb een dochtertje, een relatie, vrienden, hobby’s en slaap nodig. Om voor dit alles evengoed te zorgen, werk ik parttime. 24 uur per week doe ik aan zelfontplooiing en inkomsten werven. De rest van mijn tijd gebruik ik voor eerder genoemde mensen en hobby’s. Privé boven werk is mijn keuze; slim of niet. Wat trouwens niet wil zeggen dat ik werk niet van belang vind.
Maar kun je parttime ook nog carrière maken en zakelijk groter groeien? In hoeverre beperkt een privéleven je kans op ontplooiingsgeluk? Ik merk dagelijks dat het hartverscheurend moeilijk is om trouw aan je werk te combineren met schuldgevoelloos thuiskomen. Soms word ik wakker met het gevoel, dat ik werktechnisch meer uit mijn leven wil halen. Soms vertrek ik huilend naar mijn werk, omdat ik er mijn dochterwonder voor moet achterlaten.
Ik vraag me af: zijn er verpleegkundige carrièretijgerinnen? Hebben die geen kinderen? Werken zij parttime? Is dat mogelijk? En voelen zij zich niet schuldig of uitgeput? Ik ben heel benieuwd naar de verhalen van anderen.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account