Pesten

Ik kan er met mijn (naïeve?) hoofd niet bij. Hoewel. Als ik het artikel over pesten in Nursing lees (december 2006), schiet me iets te binnen. Beelden van een flink onzekere Sandra. Laatste stage. Eerste dag. Klein en met licht gekromde rug. Bange blik. Mijn nieuwe collega’s kijken geïrriteerd op uit hun mappen. Dezelfde collega’s die in mij geen bekende herkennen. En dus zonder iets te zeggen weer in hun boeken staren. Niemand stelt me gerust. Niemand wijst me de weg. Wat een verschrikkelijke eerste dag. Dagen. Weken. Als ik wat vraag, krijg ik antwoord. En kritisch durven ze wel te zijn. Maar er ligt geen enkele aanmoediging in hun woorden.

Ik red me wel. En ik leer ervan. Als ik het hier red, lukt het overal, denk ik dan maar. Ik deel mijn ervaringen met klasgenoten. Die blijken soortgelijke ervaringen te hebben met deze afdeling. We noemen geen namen. Niet nodig. We bedoelen allemaal dezelfde zusters. Als ik groot ben en gediplomeerd ga ik poolen. Invallen. Of ik ook op de ‘pestafdeling’ wil? Liever niet, beken ik. Dan blijkt dat niemand wil. Hoge werkdruk. Collega’s ziek. Invallers willen niet meer komen. De pestafdeling zit in nood.

Ik verwonder me over pestenden. Pesten op het werk zou veroorzaakt worden door dingen als onzekerheid, verveling en werkdruk. In mijn voorbeeld werd de werkdruk echter alleen maar hoger door het schelden en doodzwijgen. En verveling? Gaat mensen belachelijk maken uiteindelijk niet ook vervelen? En ga je zelfverzekerder en groter naar huis na een dagje kleineren?

Die kleine kindjes op dat schoolplein hadden het nog niet zo gek bedacht. Volgens mij klopt het helemaal. ‘Wat je zegt, ben je zelf.’

Ben jij wel eens gepest? Of ben jij de pester? Wie durft?