Staken!

Broeders en zusters hulpverlener staan er niet om bekend goed actie te kunnen voeren. Nee, we staan er zelfs om bekend het af te laten weten. Terwijl we allemaal met onze pleegneuzen dezelfde kant op staan en het in teamposten en koffiekamers roerend eens zijn, lijken we de weg naar Den Haag niet te kunnen vinden. Want wat zouden ze balen als we massaal op onze strepen gingen staan. Als er niet pyjamadagen zouden zijn, maar weken. Ziekenhuizen dicht, omdat de stank van de ADL-lozen niet meer te harden is. Familieleden worden opgeroepen, want de verpleegkundigen delen pillen en dat is het. Natuurlijk redden we levens door. Maar we verlenen geen service. Geen hulp bij eten. Dat kan een vader of dochter net zo goed. Geen (extra) kussens, geen lange gesprekken vol troost. Gewoon: ‘Hier zijn uw pillen. U ademt nog zie ik. Tot morgen.’

We hebben echter een diepgelegen probleem: plegen kunnen tranen onmogelijk negeren. Bemerken met hun beroepsgedeformeerde antennes ongemak en pijn van mijlenver. Van staken en stiptheidsacties heeft niemand meer verdriet dan de hulpverleners zelf. Maar een deel van ons kan toch wel de barricades op gaan. Terwijl onze collega’s werken kunnen wij schreeuwen door portofoons. Gevatte spreuken van ‘Ab’ die helemaal niet zo goed ‘Klinkt’ . Er zijn toch wel zusters met humor en viltstiften. Aan lakens is vast wel te komen in onze tak van sport. Stoere broeders met luide brul. Kritische collega’s met rake kreten. De grote vraag is: Hoe vinden wij elkaar? Hoe bouwen wij een muur, waar de politiek niet omheen kan?

Verpleegkundigen zijn verplegen gaan kunnen, omdat dat werk is vanuit hun hart. Voelen met je sprieten en daarop reageren. Politiek is veel bla-bla met woorden als ‘randvoorwaarden’ en ‘DBC’. Wat moet een pleeg daarmee? Politiek is ver vooruit kijken, verplegen is nú. Terwijl een verpleegkundige een volgende ademteug mogelijk maakt, denken politici aan de longblaasjes van volgende generaties. We liggen en praten niet op dezelfde golflengte.

Maar dat wetende lost het probleem niet op Wij willen meer. Meer handen aan het bed. Meer salaris. Meer respect, meer politieke waardering en meer mogelijkheden. Als we niet vragen, worden we weer overgeslagen!

Wie helpt mij mee een vuist te maken?