Startpijn?

De laatste dagen was ik echt aan het aftellen, het leek wel of het steeds drukker werd, en ik was dus echt heel blij toen mijn laatste dienst erop zat. Ik fietste snel door de regen naar huis, en bedacht me thuis tijdens het inschenken van een glaasje wijn dat het leuke van werken was dat je je vrije dagen zo ging waarderen. Even geen patiënten, even geen bel, even geen collega´s, heerlijk!

Het is razend druk op het vliegveld, logisch: iedereen ontvlucht het slechte weer. De rij voor de incheckbalie wordt steeds langer, het begint een beetje grimmig te worden en tegen beter weten in begint men in de te warme aankomsthal te dringen.

Opeens valt er een vrouw flauw, haar drie kinderen schrikken zich rot. Ik kijk om me heen maar ik zie niemand aanstalten maken om hulp te bieden. Als de vrouw bijgekomen is, neem ik haar mee naar een rustig gedeelte. Glaasje water, frisse lucht, ze begint te hyperventileren, gelukkig heb ik een broodzakje bij me, daarna neemt een EHBO’er van het vliegveld het van mij over.

Mijn adequate optreden is niet onopgemerkt gebleven. De man die in het vliegtuig naast mij zit zegt: ‘U bent vast en zeker verpleegkundige’. ‘Ja, dat klopt’, antwoord ik. ‘Dat geeft me een heel veilig gevoel’, zegt hij, en voordat ik het weet houdt hij zijn ingegroeide teennagel voor mijn neus ter inspectie. Vriendelijk verwijs ik hem door naar een pedicure, maar vervolgens krijg ik een kindje met een bloedneus op schoot geduwd. ‘Ik ben de flying doctors niet, ik heb vakantie hoor’, wil ik uitroepen.

Bij aankomst op het vliegveld van mijn vakantiebestemming valt een man voorover op de bagageband. Ik spring op de band, een hartstilstand, ik reanimeer hem terwijl de band blijft draaien. Grappig, denk ik dan nog, kan ik mijn vriend die op cardiologie werkt vertellen dat ik niet aan, maar op de lopende band gereanimeerd heb. Als de hulpdiensten het van me overgenomen hebben, maak ik me uit de voeten, hopend snel en anoniem in de bus te kunnen duiken. Maar als ik instap, wordt er luid geapplaudisseerd, en een passagier vertrouwt mij toe: ‘We hebben graag op u gewacht, want je weet maar nooit wat er op vakantie gebeurt, nietwaar.’ Met een rood hoofd duik ik gelijk in mijn boek en zet mijn ipod aan, het enige waar ik nu nog aan kan denken is hoe ik dit gezelschap met voorkennis van me af kan schudden.

Helaas gaat de hele bus naar dezelfde bestemming. Ze helpen me mijn tent op zetten en weten me te vinden. ‘s Nachts krijg ik de zorg over een uitgedroogd driejarig meisje en een comazuipende puber van veertien. ‘s Ochtends komt er een vrouw langs met een tekenbeet, daarna een jongen die met een scooter is gevallen. De hele middag ben ik bezig om met een pincet een compleet grindpad uit zijn been te verwijderen. Vervolgens rent er een huilende vrouw m’n tent in, haar man is boos met de auto weggereden en heeft haar achtergelaten met een caravan en vier kinderen.

Twee weken lang zit de voortent elke morgen vol met mensen die geholpen willen worden. Een zonnesteek, een barbecuebrandwond, een oorontsteking, een wespensteek, buikloop, obstipatie, een vermeende meningitis, glas in voet, whiplash door bananenboot, vrouw van paard gevallen, een man die verkeerd terecht was gekomen met paragliden, een meisje van zes dat met haar vingertje vastzat in een campingtafeltje, voedselvergiftiging, een tentamen suïcide met een tentharing, gewonden na een burenruzie met tentstokken en een obees meisje van vier dat haar zwembandje niet meer uitkreeg.

Wat was ik blij toen de vakantie voorbij was, nooit gedacht dat ik zo zou verlangen naar mijn werk. Wat heb ik toch leuke collega’s, wat een aardige patiënten en die bel, die klinkt mij als muziek in de oren, heerlijk!

Marcellino Bogers (1957) is van huis uit psychiatrisch verpleegkundige, maar tegenwoordig congresontwikkelaar bij Reed Business Events Gezondheidszorg, cabaretier en dagvoorzitter op het Nursing Event. Hij is auteur van het boek Humor als verpleegkundige interventie. www.marcellinobogers.nl