Stoppen

Ik weet het: ik bevind me momenteel in een luxe positie. Ik heb al zolang vrij, dat ik weer ga verlangen naar werk. Naar samenwerken, naar interessante gevallen. Problemen oplossen. Werkdruk overwinnen. Als ik in maart weer ‘los’ moet, ben ik er klaar voor.

Ik ben vergeten hoe het was. De venijnige scherpe randjes. Van werkdruk die zich niet laat beheersen. Stress die je opjaagt. Heel ver weg herinner ik me nog de spoedopname. En dan nog één. En nog één. En heb ik niet die laatste werkdagen voor mijn verlof nog gehuild?
Tja, zal ‘men’ zeggen. Dat waren de hormonen. En natuurlijk werd werk zwaar. Ik was immers hoogzwanger.

Maar was het alleen dat? Speelde het ook niet al eerder? Dat ik al bij het lezen van een paar dossiers dacht: Ik smeer ‘em weer. Omdat ik niet één interessant geval had, maar vier. Alle vier met vele toeters en bellen. Alle vier met controles om het half uur. En dan nog de andere patiënten. Want die hadden ook gewoon aandacht nodig. Herinner ik mij niet dat ik een half jaar geleden al iemand moest laten huilen? Na een slecht-nieuwsgesprek. Omdat ik geen tijd had voor opvang. Geen tijd voor tranen.

Als maart aanbreekt, sta ik weer in het wit. Met één collega minder elke dienst, heb ik begrepen. Want er moet worden bezuinigd. En flink ook. Ik moet nog wennen aan het werktempo. Het was lang geleden, die vroege diensten. Of die late. Waar lag alles? En hoe werkt het ook alweer? Minder vlot en handig. Moet ik ook nog méér werk verzetten dan voorheen.

Even vliegt het me aan, kan ik bijna de spanning weer voelen. Van gewoon je werk niet af krijgen. Ontevreden patiëntengezichten. Genegeerde snikken. Stapels dossiers. Kilo’s pillen. Een snauwende collega. Door werkdruk bevangen. Piepende piepers. Rinkelende po’s.

Kan ik dit nog wel? Wil ik dit wel weer? Of zal ik mijn baan opzeggen?

…jullie weleens zulke twijfels?