Tevreden als zzp'er

Laat ik voorop stellen dat ik het over het algemeen uitstekend naar mijn zin heb. De keuze die ik indertijd gemaakt heb, voelt nog steeds als een goede keuze.  Het meest prettige is  de hoeveelheid tijd die ik kan geven aan mijn cliënt en zijn eventuele partner en familie. Geen stress door haasten of een volgende cliënt die wacht. Bij binnenkomst ben ik gefocust op hetgeen er gebeuren moet volgens de zorgvrager(s) en mij, gaat de telefoon uit en probeer ik zo goed mogelijk, kwalitatief hoogwaardige zorg te verlenen.

Ik werk veel meer uren (zowel direct met cliënten als indirect) dan voorheen, maar voel me energieker dan ooit. Ik deel mijn agenda zelf in en als er geen ‘klik’ is met mijn cliënt zeg ik de overeenkomst op. Bijscholingen zoek ik zelf uit. Aan boekhouden en administratie heb ik geen hekel, zeker niet als ik aan het eind van de maand een leuk bedrag opzij kan zetten voor mijn oude dag.

Maar natuurlijk ben ik niet in het paradijs aanbeland en stap ik na een zorgmoment wel eens gefrustreerd in de auto of op de fiets, ga ik bij mezelf te rade wat er mis is gelopen, hoe het anders had gekund en hoe nu verder….

Als ik ‘werken als zelfstandige’ vergelijk met werken voor een thuiszorgorganisatie kom ik de volgende moeilijkheid tegen: alle zzp’ers die bij een bepaalde cliënt komen zijn eigen baas en hebben hun eigen werkwijzen, ideeën en opvattingen. Om deze te stroomlijnen zouden wij als zorgverleners onder elkaar het eens moeten worden over de kwaliteitsnormen en deze goed moeten bespreken mee cliënt en familie. De praktijk is weerbarstiger: er is geen of een summier zorgplan, ook al omdat de cliënt en/of familie dat niet wil en nauwelijks is er ruimte voor werkbesprekingen. Dat kan leiden tot onuitgesproken en dus onbegrepen verwachtingen waar de ene zorgverlener wel aan wil voldoen en een andere niet, met fricties als gevolg. Een thuiszorgorganisatie staat hier sterker in dan losse individuen. Ook al omdat zij werken met een eerstverantwoordelijke.

Om cliënten te vinden maak ik tot nu toe vooral gebruik van een bemiddelingsbureau. Daarnaast heb ik in de afgelopen twee jaar een viertal cliënten zelf geworven. Wat zijn de voor- en nadelen van beide?
– De verantwoordelijkheid voor het sluitend maken van de planning bij een cliënt, die zaken doet met het bemiddelingsbureau, ligt bij het betreffende bureau. Wanneer het mijn ‘eigen’ cliënt betreft, voel ik het als mijn verantwoordelijkheid, met als gevolg een dreigende overvolle agenda. Zeker als de cliënt geen zorgmomenten kan overslaan.
– Het bureau werft voor mij, dit spaart tijd. Mezelf ‘verkopen’ heb ik moeten leren. Op zich kost me dat weinig moeite maar niet iedereen wil (meteen) een zorgovereenkomst ondertekenen. Die skill heb ik nog niet helemaal onder de knie.
– Bij het bureau worden de tarieven voor mij bepaald. Als ik zelf onderhandel kan en durf ik meer te vragen.
– Ik kon aanvankelijk moeilijk nee zeggen op zorgvragen van het bureau. De druk voelde ik sterk, de agenda slibde  heel gemakkelijk dicht. Zoetjesaan gaat dit me beter af, zeker als ik over een langere periode vooruitkijk en preventief bij het bureau aangeef dat ik niet benaderd wil worden.

Terugkijkend leer ik steeds beter waar mijn sterke en minder sterke kanten liggen. Tijd voor een POP (Persoonlijk Ontwikkelings Plan)! Ik blijf sowieso zelfstandig ondernemer, ga nog gerichter op zoek naar bijscholingen (ik wil me o.a. opgeven voor de tweedaagse cursus motiverende gespreksvoering van VenVN) en heb daarnaast besloten om me te specialiseren in de doelgroep dementerenden. Een bezoek aan Het Dementiecongres staat gepland en volgend jaar pak ik het wat groter aan met de cursus ‘Belevingsgerichte zorg en dementie’ aan de HAN (Hogeschool van Arnhem en Nijmegen). Verder wordt het hoog tijd om me als lid van de coöperatie De Zorgprofessional wat actiever op te stellen en alle uitnodigingen op LinkedIn te bestuderen. Ook daarom is dit de laatste bijdrage aan deze rubriek. Het beste allemaal, en dank voor jullie reacties.