Tijd maken door nee te zeggen

Ik maak sinds een half jaar onderdeel uit van een team dat 24-uurszorg geeft aan een echtpaar met de ziekte van Alzheimer. Het verzorgend team is samengesteld door het bemiddelingsbureau Standby waar ik zaken mee doe en bestaat momenteel uit zes personen. Een zevende persoon heeft te kennen gegeven de proefperiode niet te willen verlengen. De familie heeft aangegeven liever geen nieuwe mensen in het team te hebben (zo die al gevonden kunnen worden). Onlangs zaten we weer om de tafel om een drie-maanden-planning te maken onder leiding van de zorgcoördinator van het desbetreffende bureau.

De planning kon in eerste instantie niet sluitend worden gemaakt en ook na het raadplegen van een reservepersoon die eerder heeft gewerkt voor de familie bleven er hiaten. Kort daarna ontving ik een overzicht met het verzoek om te reageren indien ik nog mogelijkheden zag. Ik vond dat ik hier niet op in hoefde te gaan. Ik heb nog vijf collega’s en wie weet hebben die interesse. Bovendien liggen de ‘open plekken’ nog ver weg in de toekomst. En ik wil liever niet meer dan gemiddeld een keer per week ingezet worden voor deze 24-uursdienst omdat mijn vrije tijd dan in het gedrang komt.

Maar wat als over een maand de situatie nog hetzelfde is? Wat gebeurt er dan, hoe reageer ik en wat heeft dat voor consequenties?

1. Ik zeg nee wanneer ik op de openstaande dagen afspraken heb staan, zeker als het werkafspraken zijn en al helemaal als het afspraken zijn buiten het bemiddelingsbureau. Het probleem (want dat is het inmiddels geworden) blijft op het bord van de zorgcoördinator liggen. Zij zal trachten mijn collega-zzp’ers over te halen maar ik vermoed dat een of meerdere daarvan een vollere agenda hebben dan ik en denk dat zo iemand vroeg of laat uitvalt. Óf de diensten worden opgeknipt. Dit laatste geeft onrust bij de cliënten; is in mijn ogen niet wenselijk.

2. Ik zeg ja, voel me verantwoordelijk voor de continuïteit van de zorg, er staat geen kruis in mijn agenda en strijk met mijn hand over het filantropische hart, bezorg mezelf vervolgens een gigantisch volle agenda met weinig rustpauzes en loop daardoor het risico geen verantwoorde zorg te kunnen leveren, een knorrige echtgenoot te krijgen, te weinig vrije tijd over te houden en ziek te worden.

Ik loop er regelmatig tegenaan, geen nee kunnen/durven zeggen, maar weet er inmiddels aardig mee om te gaan:

– Ik kruis dagen weg in mijn agenda als ik zie dat de week al voldoende is ingevuld. En zeker de dag na mijn 24-uursdienst die ’s morgens om 8.30 eindigt.

– Als ik merk dat collega-zzp’ers een, in mijn ogen, te volle agenda hebben, spreek ik hen daar op aan. Het blijft hun eigen verantwoordelijkheid maar ik wil dat zij weten waarom ik me zorgen maak.

– Ik zeg regelmatig tegen mezelf dat ik misbaar ben, niet alle problemen van de planning op kan lossen en dat er meer is dan werk.

Kortom, ik blijf (de tijd) de baas!

Vind jij het (als zzp’er) moeilijk om nee te zeggen?