Timemanagement

Ik vlecht hobby’s tussen afdelingsvergaderingen. Schrijf blogs tijdens het stofzuigen. Ik ben manager. Zorgmanager als ik in verpleegkundige outfit ontslagen plan, telefoneer, observeer en rapporteer. Ik dreun antwoorden op, op vragen die leerlingen mij links en rechts toewerpen. Ik prepareer medicijnen, spuit en deel. Ik was, praat, steun en scheer.

Maar dan is het kwart voor vier. En heel vaak al vier uur. Met een kwartier ‘overtijd’ vind ik het welletjes geweest. In een vierentwintiguursbedrijf geef je dan je stokje door. Ik trek wit uit en moederuniform aan. Spring op mijn fiets en trap als een bezetene. Via supermarkt arriveer ik thuis. Ik knuffel kind en laat honden uit. Knuffel meer en lees de post. Terwijl ik eten maak, borstvoed ik. Met een beetje geluk eet ik zelf. Ondertussen bel ik vriendinnen. Ik klets bij en ruim de vaat op. Zo is nu mijn leven. Heb ik zelf voor gekozen. Je zult mij dan ook niet snel horen klagen. Misschien wel af en toe behoorlijk zien gapen. Ik lees van moeder- en timemanagement. Dat je niet alles perfect moet willen. Dus zeg ik af en toe een afspraak af. Of ik slaap wat korter. En als mijn werktijd er op zit, ben ik weg. Om thuis te managen.

Nederlanders zouden het meest lui zijn, als geen ander volk op de aardbol zouden wij op onze strepen staan. Werken wij tot kwart voor vier, dan gaan wij ook op dat tijdstip naar huis. Het wordt geschreven alsof het iets afschuwelijks is. Dat we doen waar men ons voor betaalt. Dat ik voor mijzelf kies of voor mijn thuis. Boven verplegen in eigen tijd. Omdat thuis man, kind en honden, oppas en eten op me wachten. Zijn wij een slecht volk? Omdat wij ook daaraan denken? Ben je een minder mens als je werk niet voor alles gaat?